We hebben een rustige nacht gehad achter ons anker en allen heerlijk geslapen. We lichten het anker hier in de baai van Sada en varen naar de volgende baai, een uurtje verder. The Captain, denkt dat dit een mooie plek is om ons ontbijt te nuttigen. Onderweg eten we al fruitsla, zoals elke morgen is dat onze eerste gang van de dag.
Voor en in de baai liggen oesterbedden en oude vissersbootjes. We laveren er tussendoor en ankeren voor het zandstrand in het heldere water. We stappen met vier in ons Dinghietje en gaan aan land. De baai van Ensada De Cirro is verlaten. Er staat een vakantiecomplex en hotel, maar geen auto of mens te bespeuren...het lijkt wel een spookdorp. Gaan we hier wél een bakker vinden? We bekijken het plan dat bovenaan de beach staat en gaan op stap. Het is klimmen en klimmen... Dan stopt er een auto iets voor ons, waar een meneer uit stapt en we vragen hem naar een bakker of eetgelegenheid waar we een ontbijt kunnen nuttigen.
Volgens hem is het een kilometer verder naar boven stappen tot aan een rotonde daar naar rechts nog enkele honderde meters verder is er een café/restaurant. De helling neemt toe en onze kuiten branden, kelen worden droog en magen rammelen. Maar hoe verder we stappen, hoe meer leven er op straat te zien is. Hier en daar een auto of een tuinman. Er staan hier prachtige (vakantie)huizen/villa's. En eindelijk zien we de zaak en ze is open en er zijn mensen!
We hebben een stevige ochtendwandeling erop zitten en genieten van een gezond ontbijt. En we zijn niet de enige Vlamingen tussen de Spanjaarden. Er stopt een wagen met Belgische nummerplaat... Hier in dit godvergeten paradijs(dat het ooit was!). We hebben al aan de hele noordkust gezien dat de crisis hier littekens heeft achtergelaten. Jammer...
Bij terugkomst aan het strand, zijn er zwemmers en zonnekloppers aanwezig en ook in het hotel is wat beweging en staan er auto's op de parking.
Er staat wel een branding in de baai en ons vertrek met ons Dinghietje zorgt voor de attractie van de dag voor de aanwezigen... Het vertrek is een beetje moeilijk met de golven die ons steeds pakken... Drie van de vier houden het niet droog! We hangen meteen onze natte broeken aan de reling van Zensation en verlaten de baai.
Er staat een mooi windje en we zeilen op korte tijd naar A Coruña.
Op AIS en Vessel Finder, wat jullie ook reeds kennen en gebruiken om ons te volgen, kijken we zelf ook dagelijks naar onze vertrekkersvrienden en andere schepen die we kennen en hebben leren kennen en een langere trip maken - onze vloot begint zich redelijk ui te breiden - waar wie zit. Big Brother is watching Us. Maar wij spelen zelf ook voor Big Brother en op onze plotter zien we dat onze vertrekkersvrienden van Ikiro nog in de haven van A Coruña liggen, als we de haven naderen.
We zien Ikiro met onze ogen liggen en er is een plek naast hen. De crew is aan boord aan het klussen als we naderen en we roepen hen. Meteen worden onze lijnen aangenomen en klinken we op ons weerzien hier in Spanje, na ons vertrek in Antwerpen.
Ze kennen de stad al redelijk en nemen ons vier mee op sleeptouw. We lopen door de oude en de nieuwe stad en zien prachtige gebouwen. We genieten met z'n zessen van de grote stad en lekkers in een lokale tapasbar. Bij het bestellen en likken van een helado(ijsje), komen we nog een Antwerpenaar en z'n vriendin tegen, die na een vijf jarige wereldomzeiling op de terugweg zijn naar Antwerpen... De wereld is klein ;-)
En A Coruña is de plek waar de meeste zeilers stoppen en passeren bij het verder doorvaren naar het zuiden, maar ook bij het weer terugvaren naar het noorden... Er wapperen hier verschillende landvlaggen aan de boten. We liggen hier niet als enige vreemdelingen tussen alle Spanjaarden.
