Iedereen heeft goed geslapen en ontbeten en enkele bemanningsleden hebben een reispilletje achter de kiezen. We zijn klaar om voor de tweede keer naar Isla Cíes te varen en daar te ankeren. Het zonnetje doet haar best om door de wolken te schijnen en er staat weinig of geen deining en met een zacht briesje zeilen we naar het archipel. Isla Ons is ook zo'n archipel, dat voor Pontevedra ligt, maar het weer was te slecht, toen we er voorbij vaarden enkele dagen geleden en hebben we dit dus links laten liggen. We hebben nog al archipels gezien en bezocht: in Engeland: de Scilly's en in Frankrijk: Îles de Glénan. Isla Cíes is een archipel van drie eilanden, bestaande uit granieten rotsen. Het is beschermd natuurgebied en vogelreservaat. We hebben online toestemming moeten vragen om hier te varen en ankeren. Tussen de eilanden Isla de Faro en Isla de Norte ligt een prachtig zandstrand en bij hoog water komt het water van de Atlantische Oceaan over de smalle strook rotsen tussen de lagoon en het zandstrand en vult zo de lagoon... Dit geeft prachtige kleuren. Het zandstrand is tot één van de mooiste van Galicië bekroond. Het archipel beschermt de Ría de Vigo tegen de westenwind, het hoogste punt is namelijk 197m.
Wanneer we toekomen, liggen er al negen zeilboten, tegen twee gisteren, dat is een groot verschil. Ikiro ligt hier ook nog. We ankeren voor het langgerekte zandstrand van 1,2km en de dinghy kan niet snel genoeg opgetuigd worden...Louka staat te springen om er door vervoert te worden. Het eiland is minder belangrijk, dan de trip met Dinghietje. Ikiro-crew komt reeds aan boord om dinghy ondersteuning te geven en Louka ziet het wél zitten om alvast een proefvaartje te maken met de 15pk motor. Als we klaar zijn voor onze wet-landing kiest ze dan ook snel voor de snelste dinghy en ons Dinghietje brengt ons dan maar veilig tot op de beach.
Het is druk op het eiland. Véél dagjesmensen die met vedettes worden afgezet en straks weer worden opgehaald. Er is ook een grote tenten-camping. Mensen, zelfs met baby's, komen hier voor een midweek of weekend kamperen en komen met héél hun hebben en houden vanaf de vedette gestapt. Je kan kiezen om je eigen tent mee te brengen of één te huren. Er zijn geen auto's op het eiland en slechts enkele mensen wonen hier. Buiten een restaurant/café en een winkeltje is het hier vooral natuurgebied, met mooie wandelpaden.
We wandelen naar de vuurtoren op het hoogste punt van Isla de Faro. Tijdens de beklimming lijkt het wél of we in de Ardennen zitten: de bomen, het bos, de geuren...alleen het zicht van het water en het strand dat we hier en daar tussen de bomen zien, geeft aan dat we toch wél op een eiland zitten. Boven hebben we een prachtig zicht op de andere twee eilanden: zuidkant-> Isla de San Martin en noordkant-> Isla de Norte. Het is ondertussen beginnen zeveren...maar van die smosregen worden we behoorlijk nat en het ontneemt ons het zicht...wanneer het opklaart zien we de Ría de Vigo zelfs liggen aan de oostkant. We zetten de afdaling weer in. En wandelen naar de lagoon, via een stenen bruggetje kunnen we van Isla de Faro naar Isla de Norte wandelen en het leven in de lagoon bewonderen. We zien een murene zwemmen en een dorade en nog heel veel andere vissen. Maar de murene is toch wél het uniekste. Aan de andere kant, de westkant, zien we de zee op de rotsen beuken. Ongelooflijk en langs de oostkant heb je de rust van de lagoon, het zandstrand en dan de masten van de zeilboten die je er bovenuit ziet steken. Prachtig en dan schijnt de zon nog niet! Dan zou het nog duizend keer mooier en paradijselijker zijn.
Terug aan boord bespreken we de plannen bij een hapje(laatste stukjes pizzabroden van eergisteren) en een drankje. We liggen vrij rustig hier op anker, maar de bemanning wil toch liever in een haven overnachten en dichter bij een taxi zijn om morgenmiddag naar het vliegveld te rijden. Dus we nemen afscheid van Christel & Andy en halen ons anker op. We zijn trots dat onze bemanning de ankermomenten goed hebben ervaren en blij dat we het archipel hebben kunnen bezoeken.
We zetten koers naar Ría de Vigo op motor, want er is bijna geen wind. Louka is kapitein en stuurt Zensation de Ría in. Er is even verwarring aan boord, als we bijna Cangas naderen...dachten dat we naar de stad Vigo gingen...dan maar koers wijzigen. Het is al duister als we haven van Vigo naderen, maar de havenmeester komt ons met zijn dinghy toch nog begeleiden naar een ligplaats. Het is al laat, maar we trekken toch nog de stad in om iets te gaan eten. Eigenlijk is 22u30 toch pas het uur dat de bevolking gaat eten, dus we gaan zeker wél iets vinden.
En ja, wat...entrecote van 500g! Dat is eens iets anders dan tapa's! Het vlees wordt geserveerd...maar wat is dit?! Het is wat gepeld en koud! Dan komt er een zwarte stenen ronde plaat, die op een even groot hout bord ligt en de garçon doet voor dat ze het vlees moeten ronddraaien op de hete plaat en zo bakken=steengrill. De vier bemanningsleden bakken en smullen als carnivoren en ikzelf geniet van een visje. De frietjes zijn ook véél lekkerder als we ze nog even op de steen bakken ;-) De plaatselijke bevolking kijkt wéér met grote ogen naar onze tafel...misschien is zo één portie normaal voor twee personen... Het is inderdaad wat veel en er zijn nog wat stukken vlees over, daar kan the Captain morgen aan boord nog van smullen.
Voldaan keren we naar Zensation en nemen nog een heerlijk plaatselijke créme-likeur als slaapmutsje...
