Ecuador rondreis 6: Alausi
Vrijdag, 28 april '17
Na een stevig ontbijt reizen we al vroeg verder naar het treinstadje Alausi, een klein uurtje bus. In het treinstation kopen we onze kaartjes voor de “El Nariz del Diablo” (=Duivelsneus) treinrit. Deze treinrit is de meest bekende van Ecuador en is één van de belangrijkse toeristische attracties van het land. De constructie van het traject tussen Riobamba en Alausi was één van de moeilijkste van de wereld en draagt de naam “Nariz Del Diablo” omdat de gelijknamige rots zigzaggend moest uitgecarved worden om het spoor aan te leggen.
De reis gaat over een stukje treinbaan dwars door de Andes. In vroegere tijden was het heel ingewikkeld om goederen en mensen van Quito naar Guyaquil te vervoeren. In de negentiende eeuw is toen gestart met het bouwen van een spoorbaan. Het traject zorgde er destijds voor dat deze reis tussen Guayaguil en Quito verkort werd van twee weken naar twee dagen. Om de grote hoogtes en de steile bergen te overwinnen zijn allerlei kunstgrepen toegepast. De afdaling is soms zo steil dat conventionele haarspeldbochten niet voldeden. Om toch af te kunnen dalen zigzagde de trein tussen wissels achtereenvolgens voor- en achteruit naar beneden. Bij de bouw van deze spoorbaan is veel dynamiet gebruikt en zijn veel arbeiders verongelukt. Het is een traject dat, nadat het hele Andes-spoornet van Ecuador (van Quito naar Peru) in verval is geraakt, door de aanleg van snelwegen en dus minder gebruikt werd. De route die je nu nog kan maken is weer hersteld en is vooral een toeristische attractie: 'El Nariz del Diablo' traject loopt van Alausi- Simbambe-Alausi, I is 12 km lang en duurt 2½ uur voor 32 US $.
Doordat er met het oude open treinstel, waar je boven op het dak zat, ongelukken zijn gebeurd met toeristen (van het dak afgevallen, sommige onthoofd doordat ze op de rijdende trein stonden….je hoort de ergste verhalen 😱), is de oude stoomlocomotief inmiddels afgeschaft, wegens veiligheidsoverwegingen en rijdt er nu een moderne trein. De treinstellen zijn nagebouwd, er rijdt zelfs een oorspronkelijk treinstel mee (zonder dak-zitplaatsen). Deze is helaas een stuk minder sfeervol doordat je niet meer op het dak kan zitten, maar je legt hetzelfde traject af als de originele trein.
Om 11u start onze rit. Nog even tijd om door het stadje te wandelen en wat te drinken.
Dan nemen we plaats in de wagon, een nieuwe kopie van de oude versie. Het blazen van de hoorn is het startsein en met een schok begint de trein te rijden.
We tuffen langs steile afgronden en oprijzende rotswanden en krijgen fraaie vergezichten op de Ecuadoriaanse Andes voorgeschoteld. Een gids verteld ons meer over de trein en de geschiedenis van dit traject. Er wordt regelmatig vaart geminderd en zelfs gestopt voor fotomomentjes.
Tijdens de rit genieten we van spectaculaire vergezichten over het Ecuadoriaanse landschap, watervallen, bruggetjes, enz... Op dagen met helder weer is het zelfs mogelijk om de Chimborazo vulkaan. Naast en onder ons passeren we over grillige ravijnen, kabbelende rivieren en de meest uiteenlopende plantensoorten. Het hoogtepunt van de tocht is de zigzag afdaling langs het ‘duivelsneus’ traject. Dit punt van de reis is bekend door het hoogteverschil dat de trein overbrugt. De afdaling is zelfs zo steil dat conventionele bochten niet mogelijk waren en m.b.v. wissels die enkele keren worden verzet, voor- & achteruit zigzaggen we en kunnen we zo op het tweede spoor de reis vervolgen...
Het boemeltje begint aan het laatste meest steile stuk naar de Duivelsneus. Je kan wel honderden meters naar beneden kijken. Aangekomen bij de Duivelsneus is er een korte stop om foto’s te maken van deze berg.
Weer even verder sporen en dan is er het station van Simbambe. Hier worden we verwelkomt door locals in kleurrijke traditionele klederdracht die enkele folklorische dansen, op idem muziek, brengen. Een uurtje krijgen we de tijd om het museum te bekijken, de dansgroep, de kraampjes met ambachtelijke spullen, of om op de foto te gaan met een lama en wat te eten en/of te drinken.
Daarna keert de trein via dezelfde zigzagweg en sporen terug naar het treinstation van Alausi.
Ook al mag je niet meer op het dak zitten, is deze rit zéér zeker de moeite waard en geeft ons het reizigers-gevoel van hoe het vroeger moet geweest zijn om met deze trein door de Andes te reizen!
