Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Bora Bora: motu ‘Tupe’&’Tape’ & BBYC & ‘Vaitape’

Zaterdag, 16 - dinsdag, 19 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Het zeilcruiseschip ‘Wind Spirit’ meert af. De stadskade van ‘Raiatea’ moet tegen 10u vrijgemaakt worden voor de grote chartercatamarans, althans die mededeling kregen we gisterenavond. Reeds om 8u lopen er al enkele mensen zenuwachtig over de kade. Nog even naar de patisserie & de supermarkt om verse croissants & baguettes te kopen. We zijn klaar en gooien een uurtje vroeger dan gepland los.

De wind wil niet meewerken... afwisselend zeilen of motoren we naar de ‘Papai’ pas voor ‘Tahaa’, tussendoor wordt er ook gemotorsaild! Wanneer we de lagoon verlaten kunnen we weer zeilen. Na bijna drie uur varen we de ‘Teavanui’ pas van Bora Bora binnen. We varen verder de lagoon in naar de oostkant van het eiland, over een plateau met een diepte tussen de 3 & 4m van aquamarijnblauw water met een witte zandbodem onder onze kiel, slechts hier en daar zien we kleine donkere plekjes: een beetje koraal, deze zijn duidelijk op de kaartplotter aangegeven. Toch sta ik vooraan op de punt en hou de kleuren in het water in de gaten. Bij motu ‘Tupe’ & ‘Tape’ droppen we het anker, dit is vlakbij de manta-spot. Benieuwd of we daar morgen ‘Mr. Ray’ (de reuze manta Meester Ray, uit de Pixar/Disney animatiefilm ‘Finding Nemo’).

De volgende ochtend dinghieën we met snorkelgerief en onderwatercamera’s naar de spot. Er ligt reeds een excursieboot, de vriendelijke gids wenkt ons en zegt precies waar we naar toe moeten om de manta’s te zien. We zwemmen er naar toe en ja hoor, onder ons glijdt de eerste reuze manta rustig onder ons door, en nog één & nog één. Wauw, wat zijn ze toch geweldig! Één van hen is nog groter dan de andere twee en heeft prachtige witte tekeningen op zijn rug. 

De lucht wordt grijs... de zon verdwijnt achter het wolkendek. Het weer en het zicht is te slecht om nog verder zuid te varen en te gaan snorkelen bij de koraaltuin. We halen anker op en varen terug richting pas. Onderweg kruisen we onze Noorse vrienden (SY Offshore Hunter). Ze draaien even terug en al zeilend (wij op voorzeil, zij op motor) wordt er info (WiFi-codes) en een stuk verse tonijn 🐟 uitgewisseld, die ze gevangen hebben. Een dik uur later, pikken we een moering op bij de ‘Bora Bora Yacht Club’. 

Onze NL-vrienden van Bella Ciao & Jonas zijn onderweg van ‘Tahaa’, we zien hen de pas binnenvaren en helpen hen, vanuit onze bijboot, met hun lijnen door een moering te halen. We organiseren een Nederlandstalig diner met als hoofdingrediënt de verse tonijn, de anderen hebben wat lekkers voor erbij 😋.

Voor het slapen gaan, wordt de wekker gezet, the Captain wil de voetbalmatch van de Rode Duivels op het WK volgen, maar die wordt reeds gespeeld om 5u ‘s morgens (Bora Bora tijd)! 

In het donker dinghiet hij naar de jachtclub. Online kan hij het volgen, weliswaar zonder beeld, want de livestream wordt geblokkeerd voor het buitenland, maar dankzij ‘Sporza Radio’ kan hij het al luisterend volgen, net als vroeger 📻. Tijdens de rustpauze haalt hij me op, zo kan ik rustig de was doen en gebruik maken van de douche van de club.

De Rode Duivels winnen met 0-0. De eerste punten zijn binnen ⚽️⚽️⚽️!

Het is bijna zo ver, nog even en we verlaten dit land. We moeten de uitklaringsprocedure starten en eerst zouden we een mail naar de portcaptain in Papeete in Tahiti moeten sturen of voor ons vertrek daar er naar toe gegaan zijn. Oeps... dit lazen we pas gisteren... dus hebben we nog maar snel even een mailtje gestuurd. 

Het is maandagmorgen, één voor één vertrekken we naar de stadskade van ‘Vaitape’, Jonas & Zensation vinden er een plekje, Bella Ciao gaat even verderop voor anker. Meteen gaan we met de bootspapieren en paspoorten naar de Gendarmerie, die tegenover de haven ligt. Hier krijgen we zeven papieren om in te vullen: onze uitklaringsprocedure wordt gestart. Morgen mogen we langskomen om te informeren of de documenten klaar zijn, het duurt tussen de 24 à 48u. Alles wordt naar Papeete, Tahiti gemaild en die mailen enkele document terug die we dan overhandigd krijgen en waarvan we één moeten onderteken en opsturen naar Papeete. Vanaf dan moeten we binnen de 48u Frans Polynesië verlaten! Best een raar gevoel... ik heb er moeite mee om dit land & vriendelijke bewoners los te laten...

Maar het is nog niet zo ver, eerst nog even de stadsfeer opsnuiven en de laatste boodschappen doen. Naast de havenkom staat een grote tent, ook hier wordt er volop gerepeteerd en er omheen timmeren ze aan een heel hutjes dorp voor het ‘Heiva’ festival. Bij de artisanale markt maak ik kennis met enkele locals. Onze dame ligt lekker rustig aan de stadskade en we besluiten er te overnachten. Toch weer handig zo op & af de boot stappen. En we kennen hier vlakbij een lekkere roulotte 😉. Bij ‘Aloe Café‘ drinken we nog wat op het terras. Hun WiFi is redelijk goed, ‘s avonds zijn ze jammergenoeg gesloten, maar hun WiFi staat nog aan 😜. 

De volgende ochtend, dinsdag, zijn onze uitklaardocumenten er! In het postkantoor kopen we de nodig postzegel en posten het uitklaringsdocument. Nu is het officieel! Maar, nog niet definitief... neen, we maken nog even illegaal een stop bij de twee laatste meest westelijke Frans Polynesische eilanden: ‘Maupiti & Maupihaa’, indien het weer dit toelaat. De meeste cruisers maken hier nog een stop, maar ‘Bora Bora’ is het laatste westelijkst gelegen eiland waar je kan uitklaren, van daar.

In het dorp is het een drukte van jewelste, bij de grote tent staan allerlei eetkraampjes en schoolbussen met schoolkinderen komen toe. De tribune loopt vol en het plein is gevuld met kinderen in leuke kleurrijke traditionele kleding. Vandaag is het schoolfeest voor alle kleuters & lagere schoolkinderen. We pikken nog net de opening en een dansje mee. Nostalgie giert door mijn lijf...

We gaan nog even wat rondsnuffelen bij de artisanale markt, om wat leuks te kopen, de dames zijn blij me weer te zien en kennis te maken met the Captain (had hen verteld dat ik met hem zou terugkomen 😉). Spontaan krijg ik een bloemenkrans van de ‘Tiaré de Tahiti’ om. Op het vliegveld keek ik telkens mijn ogen uit naar deze mooie bloemenkransen en nu hangt er heen om mijn nek te geuren & mooi te wezen... ik word er helemaal emotioneel van... wat een mooi afscheidskado. Met een papieren bootje en Merci-chocolaatjes ga ik de dames bedanken en dan vaart Zensation weg uit Bora Bora... Jonas achterna ⛵️.

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Raiatea: ‘Uturoa’

Vrijdag, 15 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Na het ontbijt gooien we los en zeilen terug door de lagoon naar het grotere zustereiland ‘Raiatea’. Zensation wordt afgemeerd tegen de stadskade en Masquenada gaat langszij liggen. De laatste boodschappen & brandstof wordt aangehaald. Tegen 14u gooit Rik los, onze waterwegen scheiden hier weer voor onbepaalde tijd, waarschijnlijk treffen we elkaar weer in Tonga of Nieuw Zeeland. 

The Captain en ikzelf genieten nog van het leuke stadje, de avondlijke ‘Heiva’ repetities en eten wat lekkers bij een roulotte. 

Morgenvroeg varen we weer verder...

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Tahaa: ‘Motu Maharare’ & ‘Hurepiti’ baai

Dinsdag, 12 - vrijdag, 15 juni ‘18  (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

In de namiddag zeilen we in de lagoon naar het kleinere zustereiland ‘Tahaa’. Twee uur en half later, eindigt onze dagtrip bij  Motu ‘Maharare’, vlakbij de koraaltuin waar enkele ‘Nemo’s’, clownvisjes, wonen. 

Ondertussen hebben we VHF contact met onze Vlaamse vriend Rik (SY Masquenada). Hij volgt ons op de voet vanuit Bora Bora. Niet veel later zitten we bij elkaar aan boord en praten we bij. We reserveren samen een ‘Vanilla’ toer voor donderdag. Tahaa wordt het ‘Vanilla Eiland’ genoemd, daar willen we natuurlijk wél meer van weten.

De volgende ochtend dinghieën we naar de koraaltuin en dompelen we ons onder tussen de mooie leefwereld van duizenden kleurrijke vissen. Ze zijn heel nieuwsgierig en helemaal niet bang. Van een vriendelijke lokale gids kregen we een stuk ‘pain de coco’ mee, en de vissen pikken de stukjes gretig uit mijn hand, waarbij ze in mijn vel pitsen 😄. We drijven met de stroom mee en speuren het koraal af... daar is een zeeanemoon en daarin verstopt een clownvis zich. Ja, Nemo is weer van de partij, het is een groter exemplaar dan ons bezoek enkele weken terug. Hij is helemaal niet bang en laat zich door iedereen gewillig fotograferen & filmen. Wat is dit toch een leuke snorkelplek. Na enkele uren is het wél en zeilen we naar ‘Hurepiti’ baai. Hier mogen we aan een meerboei liggen van ‘Vanilla Tours’. Bij hen thuis, op het terras, mogen we gebruik maken van hun WiFi en zoetwater tanken. De hond en de poezen houden ons graag gezelschap, vooral de laatsten spinnen hun lijfjes graag tegen de tablets & telefoons aan 🐱.

De volgende ochtend om 8u start onze toer in de tuin, waar ze verscheidene tropische planten & bomen hebben en onze gids weet er veel over te vertellen. We proeven voor het eerst noni-sap, afkomstig van de vrucht noni (meer hier over volgt).

We stappen in de 4x4, die voorzien is van een tap met vers citroenwater. Tijdens de etnisch-botanische toer van meer dan 4u, rijden we rond het eiland met diepe valleien, magische uitzichtpunten en stoppen we bij een Vanilla-plantage & een rumdistillerie. We leren meer over het mooie eiland Tahaa en de aanwezige begroeiing. Jaarlijks zou het eiland 2mm zakken... het is op weg om een atol te worden, net als de andere Genootschapseilanden. Om dit tegen te houden proberen de bewoners het eiland aan de lagoonkant met koraalranden te verhogen en te verstevigen. Ooit vormde het samen met Raiatea één eiland, gevormd door verschillende vulkanen. Door de inpakt van de natuur zijn het nu twee eilanden in één rif. Tahaa is heel groen en vruchtbaar, watervallen & bergrivieren zorgen voor verschillende waterbronnen. Langs de weg zien we weer de lange brievenbussen voor de baguette-bedeling bij de huizen staan. 

Bij een Vanilla-plantage zien we de vanilla orchidee plant en enkele vruchten: Vanillabonen. Het is een langdurig en delicaat proces om deze bonen te kweken (meer hier over zie hier onder *).

Bij Pari Pari zien we hoe de bonen gedroogd & verpakt worden. Wat ruikt de vanille heerlijk. In de zaak wordt ook rum gedestilleerd. Rietsuiker werd door de Polynesiërs meegebracht, met als doel als medicijn te gebruiken. De ontdekkingsreizigers Cook & Bougainville zouden het van Polynesië naar de West-Indies gebracht hebben. Het distilleerproces wordt uitgelegd en natuurlijk mogen we proeven... 🥃. 

In de zaak maken ze ook nog kokosolie en lichaamsproducten van kokos, alsook de tamanu olie. 

We krijgen een tattoo... ja, echt, een varen-tattoo. De onderkant van het blad van de varensoort ziet wit/grijs, je legt deze op een lichaamsdeel en geeft een tik op het bald: et voilà, je hebt een ‘natuurlijke tattoo’ 🌿. De paarse verbena bloempjes zien er lieflijk uit en smaken naar champions, leuke decoratie voor op je slaatje en een lekkere smaak.

Bij de parelboerderij ‘Love Here Pearl Farm’ zien we de werknemers aan het werk en de verschillende stappen. De griffiers zijn bezig met de eerste bevruchting van de oester: de graft (= stuk vlees van de oesterlip) en de nucleus parel worden in de oesterzak ingebracht. De winkel heeft mooie juweelcreaties. De keshi-parels (= de natuurlijke parel die ontstaat, wanneer de oester de nucleus afstoot), heeft een unieke vorm en vind ik persoonlijk wél mooi, net als de imperfecte gekweekte parels.

Onze toer eindigt met een traktatie van vers kokoswater & -vlees, pompelmoezen, stervruchten & bananen... zo lekker die verse vruchten 😋.

Het was een mooie en zeer leerrijke toer. 

We kaarten nog wat na op het terras bij onze gids en mogen nog een nachtje aan de moering blijven liggen. 

*Meer info over de ‘vanillabonen en vanille.:

Vanille is een smaakstof afkomstig uit de vruchten van de klimorchidee van het geslacht Vanilla. De vanille-orchidee (Vanilla planifolia) levert de specerij vanille(stokjes), die niet alleen wordt verwerkt in levensmiddelen, maar ook in onder andere drank, tabak en parfum (het is een afrodisiacum). Gedurende twee jaar groeit de plant rond een stevige kleine boomsoort, die zowel als steun als schaduw fungeert. De vanillaplant komt oorspronkelijk uit Mexico.

Vanaf begin 19e eeuw werd de vanille ook in Europa en zijn koloniale gebieden geteeld, maar de planten droegen hier geen vruchten. Uiteindelijk ontdekte men wat de oorzaak was: in de oorspronkelijke gebieden werden de bloemen bestoven door een plaatselijk levende bijensoort. In andere gebieden zijn géén geschikte bestuivers aanwezig en sterven de bloemen af zonder vrucht te dragen. Pas nadat men ontdekte hoe de bloemen kunstmatig, met de hand, bestoven kunnen worden, kon de vanille ook buiten Mexico worden gewonnen. 

Daarbij komt, dat van de tros maar één bloem per nacht open gaat. De bloem bloeit maar één dag! Elke plant op de plantage moet nauwlettend in de gaten gehouden worden, zodat er tijdig bevrucht kan worden. Zeer precies & delicaat werk. Na twee maanden, wanneer de bloem eraf gevallen is, groeien de bessen (peulen). Het duurt vijf tot acht maanden voordat men de halfrijpe vruchten kan oogsten. Na een paar koude nachten kan de hele oogst al mislukken. De geoogste vruchten zijn vochtig, ze worden kort verhit en langzaam gedroogd, elke dag liggen ze 4 à 5u in de zon en worden ze om de 30’ omgedraaid gedurende 4 maanden, hierdoor treedt een fermentatieproces op. 's Nachts worden de vruchten in luchtdichte vaten bewaard om het kostbare aroma te behouden. En zo verandert de onrijpe niet-aromatische vrucht in een zwart en glimmend vanillestokje met een fijne geur en smaak. De ‘vanilline’ is daarvoor verantwoordelijk, een reukgevende stof die te zien is als fijne kristalnaaldjes (givre) op de buitenkant van het stokje. Wanneer een vanillestokje overlangs doormidden wordt gesneden, zie je binnenin kleine zaadjes, het zogenaamde vanillemerg: zwart van kleur en zeer aromatisch. 

Wat een langdurig en arbeidsintensief delicaat proces. Geen wonder dat dit ‘zwarte’ goedje goud waard is en zo duur is in aankoop. 

Herkomst vanillestokjes Tahiti:

Tahitiaanse vanille, ook bekend als ‘de koningin onder de vanille’, wordt geteeld op Frans Polynesische eilanden en komt van oorsprong uit Guatemala. De (gekruiste) vanille-orchidee die deze specerij voortbrengt wordt vooral geteeld op de Genootschapseilanden: Tahiti, Tahaa, Raiatea, Huahine & Bora Bora. Haar vanillebonen zijn groter, donkerder, dikker en bevatten meer zaad, vocht en olie, maar minder vanilline – de stof die zorgt voor de kenmerkende vanillegeur en smaak – dan van andere vanille-orchideeën.

Vanille uit Tahiti heeft een subtiele smaak doet denken aan bloemen en rijp fruit en laat zich goed combineren met caramel, drop en chocola. Dit specerij is een uitstekende keuze voor zoete gerechten zoals desserts en cocktails die vanille als belangrijkste smaakprofiel gebruiken.

Onder de chefs en pattisiers is dit dan ook de meest gewaardeerde vanille.

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Raiatea: Baai ‘Opoa’ & ‘Fa’arua’ baai & dorp ‘Uturoa’

Zaterdag, 9 - dinsdag, 12 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Om 15u besluiten we toch nog te vertrekken naar de oostkant van Raiatea. Bijna alle was is droog, onderweg kan het verder drogen. We varen voorbij het dorp ‘Uturoa’ en het zeilcruiseschip ‘Wind Spirit’ is weer op bezoek.

Net voor zonsondergang bereiken we ‘Opoa’ baai en pikken een meerboei op. 

Die avond begint het te regenen en het gaat de hele nacht door. 

‘s Morgens horen we kerkgezang, we wachten op een droog moment om naar de wal te dinghieën, want we willen absoluut de grootste & belangrijkste Marae van Frans Polynesië bezoeken, op de archeologische site ‘Taputapuatea’, die sinds 2017 op Unesco’s Wereld Erfgoed lijst staat. Dit was het politieke, culturele & religuese centrum van de “Maohi & Maori” civilisatie. Het zou de meest spectaculaire & eerste internationale Marae zijn van de Polynesische triangel, die strategisch tegenover de ‘Te Ava Moa’ pas gelegen is. Dit is de hartslag van de ‘Eilanden van Tahiti’. Hier zou de uitstroom van Polynesiërs over de Pacific begonnen zijn. Na het brengen van offers, tijdens heilige ceremonies & feesten, werden zegens uitgesproken. De outrigger kano’s werden hier gebouwd en vaarden van hier noord naar Hawaï, west naar Nieuw Zeeland en ook naar Paaseiland, Samoa, Tonga. Dit wordt gesymboliseerd door een ‘octopus’. Zelfs nu nog ontmoeten de gemaanschappen van Hawaï, Nieuw Zeeland & Cook Eilanden elkaar hier op deze pelgrim plaats, welke ze beschouwen als hun ‘thuis’ van hun heilige cultuur.

De ontelbare legendes & mythes zorgen voor een mysterie & magie van de geschiedenis van dit eiland. 

We bezoeken de restanten en leren al lezend wat de verschillende plaatsen van de Marae betekenen, a.d.h.v. borden waarop alles uitgelegd wordt in drie talen: Frans, Engels & Tahitiaans. De site is verspreid over 3 hectares. Koraal & vulkanische rotsen vormen de verschillende overblijfselen. Sinds ons verblijf in Frans Polynesië, bezochten we reeds verscheidene Marae op verschillende eilanden, het zijn belangrijke sites voor hun culturele achtergrond. We wandelen over de grote site en daarna nog even langs de kerk. Ondertussen is de mis afgelopen en is er geen mens meer op de weg te bespeuren... een typische zondag.

Het begint weer te miezeren en we zijn kletsnat als we weer aan boord komen. Het blijft de rest van de dag zachtjes aan regenen. We maken er een filmdag van, maar om 15u houden we het voor bekeken en wagen het erop om enkele mijlen terug te varen. Het ziet er daar lichter uit, achter de punt, in de volgende baai, misschien is het daar droger. De ene regenboog na de andere kleurt de grijze lucht. En inderdaad, het is droog wanneer we in ‘Fa’arua’ baai toekomen. Het is een diepe baai, met pittoreske woningen naast de waterkant en op de bergflanken. Voor een villa met een mooie steiger, nemen we een moering. De avond valt.

De volgende ochtend roept iemand ons vanop de steiger in het Duits. We dinghieën er naar toe en worden door de Amerikaanse bewoner Marc geïnviteerd. Hij biedt ons zijn huis met alle comfort & internet aan, alsook wil hij met ons naar het dorp gaan winkelen. Hij heeft interessante verhalen, vooral over het huis, de vorige eigenaar en hoe hij zelf eigenaar is geworden. 

Op onze planning staat voor de ochtend een dinghietocht op de ‘Faaroa’ rivier. We nodigen Marc uit, maar hij bedankt hier voor. Het is de langste rivier op het eiland en is de enige rivier in Frans Polynesië die bevaarbaar is. Het water is bruin en we kunnen de bodem en ondieptes niet zien, alleen maar voelen met de schroef van de buitenboordmotor. Langs de oevers liggen vruchtbare akkers. Één van de eigenaars & bewerkers ervan wenkt ons. André leidt ons met trots rond op zijn veld dat rijkelijk begroeid is met verschillende groenten- & plantensoorten en laat ons van allerlei proeven: bananen (verscheidene soorten), citrusvruchten, pakai (ziet er uit als een lange dikke boon, voorzien van zwarte pitten in een zoet wit vruchtvlees), ramboetan (harige lychee), aubergine, taro, enz... We krijgen een hele stam bananen 🍌🍌🍌 & drie soorten pakai mee. 

Terug bij de boot, besluiten we nog even op Marc’s uitnodiging in te gaan en bij hem op het terras, met uitzicht op Zensation, wat te internetten. Jammergenoeg werkt het niet. We nemen afscheid van Marc en varen naar het dorp ‘Uturoa’. Hier mag je ‘gratis’ aan de stadskade liggen. Lekker handig & praktisch, met de supermarkt ‘Champion’ tegenover de haven, patisserie, de markt, andere winkels en een leuk stadje voor de deur. We rollen zo de winkelkar tot aan onze dame en kunnen haar zo weer volladen met flessen drinkwater & proviand. Praktisch om zo maar op & af de boot te stappen en gelijk je voeten aan wal te hebben. Daar profiteer ik van en trek er regelmatig in mijn eentje op uit om alle winkeltjes & kraampjes uitgebreid te bekijken 😍. Er heerst overdag een gezellige drukte om de havenkom. Ferrybootjes varen af & aan tussen de verschillende baaien en tussen het zustereiland Tahaa. ‘s avonds loopt de havenkom leeg... 

In de verte horen we muziek. Elke avond zijn er op het plein, voor de markt, repetities voor de ‘Heiva’-feesten die eind juni starten. Zangers, dansers & muzikanten laten het beste van zich horen & zien. We genieten van hun uitvoering. Ondertussen wordt er op los getimmerd & gebouwd aan de verschillende hutjes/kraampjes voor het festival. 

Over de hele stad bewonderen we prachtige muurschilderingen & grafitti en ‘s avonds gaan we eten bij één van de vele roulottes (foodtrucks).

In het dorp is er gratis internet beschikbaar, deze werkt het best (maar ook nog traag 😕) ‘s morgens & ‘s avonds, voor & na dat alle mensen met de ferry’s toekomen of wegvaren. 

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Raiatea: Baai ‘Upapa’: ‘Raiatea Carénage Services’

Zondag, 3 - zaterdag, 9 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Hier liggen we dan aan een meerboei voor de ‘Raiatea Carénage Services’, met zicht op de buureilanden ‘Tahaa & Bora Bora’. Wat doen we hier? Even een woordje uitleg. Zoals reeds eerder vermeld, dachten we nog een haul-out te doen voor Nieuw Zeeland. Eerst zouden we die in april in Apataki, een atol in de Tuamotus, doen. Na wat praten met andere cruisers hadden we hier van afgezien en dachten we de aangroei van het onderwaterschip & schroef wél te kunnen bijhouden tot onze aankomst november in NZ. Maar na onze laatste poetsbeurt in Huahine, enkele dagen terug, stond een haul-out weer op het ‘wenslijstje’. Zo dus, werden er mails over & weer gestuurd naar de werf in Raiatea: onze vraag voor een haul-out rond 10 juni, wordt beantwoord met de mogelijkheid van 4-8 juni op de kant... Euh, dacht het niet... met mijn verjaardag op een werf staan & schilderen 🤨. Dan vanaf 7 of 8 juni? Neen, 23 juli is de eerstvolgende vrije datum. Oei, dat zal een schrijffout zijn, toch? Maar als het 23 juni is, dat vinden we al wat laat. Wanneer is er nog plaats? Ja, dus pas 23 juli, géén schrijffout! Nou, dan maar toegeven en dus gaan we voor 4 juni gaan... Een verjaardag is toch maar een dag als een andere, niet waar en thuis moet je toch ook gaan werken als je geen dag verlof neemt?! En elke dag dat we hier op de aardbol mogen zijn is sowieso al een feest, toch?! 

We maken ons Sensationtje klaar en dinghieën naar de werf om eens een kijkje te gaan nemen. Het zijn twee werven naast elkaar. De ene werkt met een wagen op een spoor, de andere heeft een travelift en nog een spoor voor catamaran & ferry’s. Nou, we zijn niet zeker welke bij wie hoort en met welke we een afspraak hebben morgenvroeg... Hopelijk is het de hefkraan, dat is hetzelfde systeem als op Linkerover in de KLYC in Antwerpen, dus dat kennen we. Het enige verschil is dat hier de kraan op een loodrecht platform rijdt, i.p.v. een helling zoals we gewoon zijn.

Maar hoe geraken we aan het dok? We zien overal koraal onder ons en het lijkt niet echt diep. 

In de omgeving maken we een wandeling langs de straat en enkele huizen, voor de rest is er niks, geen winkel in de wijde omgeving, enkel een snack, die op weekdagen open is voor lunch & diner. 

Elke werkdag om 5u30, zou de bakker passeren...

Dag 1: maandag, 4 juni ‘18: op de werf:

Maandagmorgen vaart the Captain meteen naar de werf en gaat horen op het kantoor hoe het zit. De vaargeul is makkelijk, ze bevindt zich recht tegenover de kraan en is meer dan 3m diep. Er gaat een boot voor ons uit het water, we mogen reeds afkomen en afmeren naast een roestbak van een Ferry, die dienst doet als ponton 😳. Daarna rijden ze van het spoor een catamaran het water in en een andere catamaran halen ze eruit. 

De uren tikken voorbij..., dan is het middag= lunchpauze! Het wachten duurt lang en het zijn kostbare uren dat we niks kunnen doen aan het onderwaterschip!

Iets over half twee in de namiddag, is het eindelijk aan ons. We varen het dok in, de kraan komt dichterbij. De voorstag moet losgemaakt worden, anders komt die bovenaan tegen de kraan aan te zitten. Met de spinnakerval & de wegneembare voorstag wordt de mast verzekerd. De riemen/banden die onder onze dame haar buik worden gespannen, worden door één van de werkmannen onderwater zorgvuldig aangebracht. De lift tilt haar in de riemen omhoog, het water uit. Ze rijden haar naar een plek op het terrein en voorzien van een kar & steunpalen.  

Pas om 14u45 staat onze dame hoog & droog stevig op poten, althans dat hopen we! We blijven aan boord leven en dus is het op & af de ladder om onze woonst te bereiken. Nog net voor het donker is het onderwaterschip helemaal afgespoten m.b.v. een inieminie-Kärcher 💦 en een lieve oude werkman. The Captain zijn haren komen recht van het ‘werktempo’ 😳. Vandaag kan hij niet meer schuren! Een hele dag gepland werk, maar niks kunnen uitvoeren. In onze boot op poten is het rustig vertoeven, zelfs de warmte & het aantal muggen aan land vallen mee. Vier dagen & nachten op het droge... dat overleven we wél. Hopelijk hoeven we niet bij te boeken en krijgen we ons werkschema tijdig afgewerkt voor we vrijdag weer gelanceerd worden!

Dag 2: dinsdag, 5 juni ‘18: op de werf:

Al voor dag & dauw is the Captain aan het schuren... met de minuut wordt hij van hoofd tot tenen blauwer & blauwer. Schotse zeilvrienden (SY Endorphine) komen ons verassen! Ze wisten dat we hier op de werf zouden staan... Ze nodigen ons uit voor diner ‘on board’. Dat is leuk & makkelijk 😉. Toch altijd een beetje prutsen als je op het droge staat, aangezien je het toilet & wastafel niet kan gebruiken, hiervoor moeten we telkens de ladder af, om ons naar het sanitair blok te begeven. Het wordt donker en de laatste meters zullen voor morgen zijn... We ontvetten de reeds afgeschuurde oppervlakte en spuiten ze schoon.

Mijn grote ‘smurf’ heeft nog even werk om zich schoon te schrobben 😱. De grote hoeveelheden zoetwater & de waterdruk van de regendouche, in het sanitair blok, helpen hierbij. 

Dan starten we mijn verjaardagsfeestje. In België is het tenslotte reeds van deze middag al woensdag, 6 juni. Dus maken we er een 36u-werffeestje van 🤪 en toosten reeds op mijn nieuwe cijfertje 🍾🥂.

Dag 3: woensdag, 6 juni ‘18: op de werf:

The Captain staat om 5u30 langs de weg en ziet het leven op gang komen. Een kwartiertje later hoort hij een bel 🛎: de bakker. Met een verse baguette 🥖 klimt hij aan boord.

De laatste meters worden door grote smurf geschuurt, daarna ontvetten en afspuiten met water. Gelukkig is het weer ons gunstig gezind en droogt de boot snel. 

De eerste laag kan erop: primer. Een mooie zilvergrijze verf is die primocon en ze rolt vlot uit. Iets na de middag kunnen we al de eerst laag antifouling erover schilderen. Het zilvergrijs wordt bedekt met blauwe micron EU, welke we nog mee hebben vanuit België. De kiel & het roer krijgen nog een extra primocon laag. De werken verlopen vlot en we krijgen nog extra morele steun van Reinhilde & Frits (SY Bella Ciao). Ze komen ons ophalen om bij hen een zelfgebakken appeltaart, ‘mijn verjaardagstaart’, te eten. Met kaarsjes, een wens,... alles erop & eraan 🎂😋.Reinhilde heeft zich weer overtroffen, super lief & lekker.

‘s Avonds gaan we wat eten in een snack vlakbij, met de Bella Ciao & Endorphine-crew, heel lekker & gezellig. Zo wordt mijn verjaardag toch nog een beetje een feest en kunnen we tussen de werken door even ontspannen & genieten!

We zijn wél moe & hebben spierpijnen...van de rare houdingen tijdens het schilderen...ik doe de onderste gedeelte en moet dan door mijn knieën gaan, volgende keer mogen ze de boot wat hoger op haar kiel zetten. Maar we zijn tevreden, ze ziet er al knap uit en we denken de deadline van vrijdag wél te halen.

Dag 4: donderdag, 7 juni ‘18: op de werf:

De kiel & het roer krijgen de eerste laag antifouling en de rest van het onderwaterschip wordt overschilderd met een tweede laag antifouling: zwarte verf: Micron Extra II. Daarna krijgen de kiel & het roer hun tweede laag blauwe antifouling. Tegen het einde van de werkdag, komt de travelift. Zensation wordt reeds in de kraan gehangen, met nog extra steun van de poten. We slapen vannacht in een kraan 😱. 

Zo kunnen de zeven vlakken van de steunpalen onder handen genomen worden: schuren, ontvetten, primer. De kiel wordt ook iets hoger geplaatst en kleinere blokken onder gezet, zodat de onderkant van de bulp wat geschilderd kan worden.

Bella Ciao verwent ons: nog een stuk appel-/verjaardagstaart als tussendoortje en ‘s avonds bij hen aan boord zelfgemaakte pizza à la Bella Ciao van Reinhilde 🍕😋.

Bij thuiskomst schildert the Captain de zeven steunvlakken met de blauwe antifouling en de kiel & het roer met de eerste laag zwarte antifouling.

Die nacht zet hij z’n wekker om de kiel & het roer nogmaals te voorzien van een laatste laag zwarte antifouling, alsook de zeven steunvlakken. 

Dag 5: vrijdag, 8 juni ‘18: op de werf:

Onze dame haar nieuwe kleedje is klaar. Alle verflagen staan er op, we hebben de deadline gehaald. Jammer dat we reeds gisterennamiddag in de kraan werden gehangen, hierdoor konden we de waterlijn geen extra laag geven... want die ziet samen met het roer & de kiel toch het meeste af, of daar begint toch steeds de aangroei.

Nu wachten tot ons huisje weer te water gaat & drijft...

Om 8u, hadden ze ons verteld. Nou, dat werd een uurtje ofzo later...

De draagriemen tillen haar op, de poten gaan eronder uit. Met de laatste verf worden retouches & de onderkant van de kiel afgewerkt. De kraan komt in beweging en rijdt het terrein af tot aan het dok. Pas wanneer Zensation boven het dok bengelt, laten ze haar zachtjes zakken, de kiel raakt het wateroppervlak... het gaat goed... de buik wordt ondergedompeld, de landvasten gaan om de bolders en de riemen van de travelift verdwijnen. Ons huisje drijft weer.

De voorstag moet weer gemonteerd worden, Frits helpt hier graag een handje bij. Ik probeer nog snel het meeste vuil van het dek te spuiten, want onze dame ziet van het schuren nog overal blauw! Andere boten liggen te wachten om eruit te gaan, we mogen straks of morgen terug naar het dok komen om haar verder schoon te maken.

De motor wordt gestart en we varen de lagoon in. Al snel liggen we aan een moering. Heerlijk weer op het water te zijn en wat ziet onze dame er knap uit met haar nieuwe onderwaterkleedje 🤩. Moe & voldaan gaan we het vieren bij de snack.

Zaterdagmorgen liggen we reeds voor zeven uur weer in het dok. The Captian geeft onze dame een extra schrobbeurt. Zoetwater à volenté. Daar profiteer ik ook van! Bij het sanitair heb ik de faciliteit van een grote spoelbak waar mijn drie wastonnen naast elkaar in passen, zo kan ik op de meest comfortabele & praktische manier de handwas doen, met nog eens een prachtig uitzicht op de lagoon met de contouren van Bora Bora & Tahaa op de achtergrond. Van luxe gesproken...

Na enkele uren is onze dame weer ‘spik & span’, ze glimt langs alle kanten. We zijn blij dat de werken erop zitten. Het altijd een beetje tanden bijten, maar nu kunnen we er profijt halen: geen of minder aangroei, niet meer wekelijks het onderwaterschip schoonmaken en... last but not least: sneller varen! Ja, een knoop sneller of trager, dat is voor mijn Captain Schumacher toch niet onbelangrijk 😜.

Het team van de werf heeft goed werk geleverd en waren allen héél vriendelijk & behulpzaam. Tijdens ons verblijf krijgen een fruitsoort ‘pakai’, waar we nog nooit van gehoord, gezien of geproefd hebben. Bij ons vertrek worden de secretaresses helemaal gek met krijsend gegil, als we een bootje met Merci-chocolaatjes afgeven... ‘voor iedereen’... dat ze uiteindelijk hebben gedeeld met de mannen is een ‘?’.

Nou, ik had het er vooraf moeilijk mee dat ik op mijn verjaardag op een minder leuke plaats zou zijn en moest werken... Maar dat is uiteindelijk goed meegevallen, dankzij de morele steun & attenties van andere cruisers. En dan de wensen die ik via whatsapp & mail toe kreeg en de kaartjes mocht opendoen, die meegekomen zijn van BE met ons of de pas aanwezige vrienden... Bedankt lieve familie & vrienden 😘 

Zo, nu kunnen we er weer volop van genieten en weer van elke dag een feest maken 🍾🥂🤪

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Tahiti, Taina - Raiatea, ‘Te Ava Moa’ pas

Zaterdag, 26 mei ‘18_15u - zondag, 27 mei ‘18_9u (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Totaal trip:

Resultaten na 18u:

Afgelegde afstand: 108 NM

Gemiddelde snelheid: 6 kn

Gemiddelde knopen wind: 23 -> 3 kn

Een buienzone houdt ons gevangen. Zoutwaterdouches komen over ons heen, afgewisseld met zoet regenwater. Waarom hebben we gedoucht?! Tahiti verdwijnt achter de regenwolken. Er is weinig tot geen wind voorspelt, maar dankzij de buien kunnen we lekker zeilen. 

Al snel hebben we beet, maar nog voor we hem kunnen binnenhalen heeft ie reeds gelost 😕. De nacht verloopt droger & rustig. Tegen de ochtend moet de motor aan. De zon breekt door de wolken en om 9u bereiken we de ‘Teavamoa’ pas, aan de zuidoostkant van Raiatea. In de lagoon kunnen we weer zeilen aan een rustig tempo. Het is nog 12NM tot aan de ‘Upapa’ Baai aan de Raiatea Carénage, waarover we 3u30’ doen. De oostkant van het eiland is héél mooi en er staan prachtige villa’s. Het zeilen in het beschutte vlakke water van de lagoon, lijkt wel een beetje op het Veerse Meer zeilen, maar dan met palmbomen 🌴🌴.

Frans Polynesië: Genootschapseilanden: Tahiti, Taina

Dinsdag, 29 mei - zaterdag, 2 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!) 

Tijd om ff uit te rusten na ‘t  vertrek van onze vrienden, zit er niet meteen in... De laatste tijd ontladen de batterijen veel te snel. Vorig jaar hadden we hetzelfde probleem, toen hebben we het kunnen oplossen door een extra batterij (gekregen van SY Calagorm) te plaatsen. Nog zes maanden wachten tot we in Nieuw Zeeland arriveren en het risico lopen dat ze het onderweg begeven, waardoor de stuurautomaat & koelkast het niet meer doet en we de resterende mijlen met de hand moeten sturen & etenswaren niet gekoeld kunnen worden... dat risico nemen we liever niet.  

En dus, heeft the Captain meteen bij aankomst in Taina drie nieuwe AGM-batterijen geregeld, deze kunnen we zaterdagvoormiddag installeren aan het technisch dok. De goedkopere zijn te groot voor de ruimte die we hebben en opnieuw de ruimte verbouwen (reeds voor vertrek in BE gedaan!) om de grotere & goedkopere te plaatsen, is geen optie. 

En... de kogel is door de kerk: Zensation gaat toch uit water! En zelfs héél binnenkort: een ‘Last Minute’ plekje ⏱ (meer info volgt in de komende blogs).

Praktisch dat we een huurwagen hebben voor enkele dagen, zo kunnen we naar de watersportwinkels in ‘Papeete’ stad rijden en al het nodig schuur- & schildersmateriaal, primer & anti-fouling aankopen. We koppelen deze noodzakelijke boodschappen aan leuke uitstapjes en kuieren voor de laatste keren rond in de hoofdstad. Alle winkeltjes & de marktkraampjes worden nogmaals voor de laatste keer uitgebreid bezocht. ‘s Avonds hebben we enkele rendez-vous met heel wat cruisers van allerlei nationaliteiten, waaronder ook onze Nederlands vrienden (SY Acapella & Jonas) & met een locale vriendin, Rosalyne.

Op de ankerplaats spookt het... boten draaien allen een andere kant uit en Zensation zou dan bijna tegen een andere boot aanliggen, dit gebeurt telkens als we niet aan boord zijn 🤔. Als we er zijn, lijkt iedereen ver & veilig genoeg van elkaar te liggen. Heel raar! De Franse buurman komt ons vragen om te verhuizen. Hij zou aan een meerboei liggen in de ankerzone, wat wettelijk niet mag, maar hij heeft er zijn eigen verhaal over 😳. We zien naast ons een kleine gele boei, maar is dat de meerboei? Zijn boot ligt héél wat meters achter ons, dus dat kan niet of wél? Uiteindelijk komt de ‘aap uit de mouw’: hij ligt met een 30m lang touw aan de moering zodat hij zou draaien zoals de geankerde boten (bij een moering steek je normaal je landvast doorheen en lig je kort bij de boei, waardoor de draaicirkel korter & anders is dan op meters ankerketting). Het is hier gemiddeld 15m diep, dus iedereen legt hier gemiddeld 45m ketting uit (diepte min. x3, x4 is beter.)). Nou, dat hij dan maar wat meters lijn binnenhaald! Vrijdagavond, net voor zonsondergang, komt ie weer zeuren... the Captain heeft het gehad, gaat niet in discussie en haalt anker op! Waar vinden we nog een plaats net voor’t donker en morgenvroeg moeten we toch naar het technisch dok?! We droppen even verderop weer het anker, en liggen te dicht bij de vaargeul, maar het is slechts voor de nacht. De volgende ochtend krijgen we reeds vroeg bezoek van een pilot-boot, die vraagt om te verhuizen, omdat er een groot schip gaat langskomen! Via VHF roepen we Marina Taina op met de vraag of we reeds naar het technisch dok mogen komen, maar deze is nog niet vrij. Dus weer anker op ⚓️! Nou, zoals jullie reeds weten is het een hele inspanning om al die meters ankerketting telkens te verdelen in de ankerbak tijdens het binnenhalen... met z’n twee gaat dit makkelijker, maar die derde persoon & helpende hand hebben we jammergenoeg niet meer aan boord... We varen enkele meters naar voor en laten het anker weer zakken, zo, we liggen weer.

Ik ga nog even wat verse etenswaren kopen bij Carrefour en tegen dat ik weer in de Marina aankom, zie ik the Captain met Zensation binnenvaren. Dat is timing!

Hij meert af aan het technisch dok. Met een katrolsysteem dat hij bedacht & gemaakt  heeft, proberen we om de 60kg zware grote batterijen uit & in de kajuit & boot te krijgen. Het touw loopt om de tafelbeugel heen, bij de eerste batterij gaat het reeds mis... ik hoor de beugel aan de tafel rukken en plooien, maar the Captain wil doorgaan, 60kg moet die beugel toch makkelijk aankunnen! Knak!!! Niet dus... de beugel breekt van de tafel 😱! Oeps, een andere weg zoeken. De eerste twee batterijen staan m.b.v. het katrolsysteem en de elektrische lier aan dek. Nu de laatste batterij nog afkoppelen en deze manueel naar boven winchen, met de winchhendel en al mijn kracht die ik heb probeer ik de hendel rond te krijgen! The Captain heeft zijn rug reeds geforceerd met de batterijen uit de ruimte onder het bed in de achterkajuit te tillen 😬. 

De oude batterijen gaan van boord en de nieuwe worden aan boord gehesen. De eerste twee worden meteen geïnstalleerd en aangesloten, daarna kan de laatste weer op de elektrische wijze gewinched worden. Drie nieuwe batterijen gaan ons van de nodige elektriciteit voorzien 🔋🔌. Nog snel even de watertank bijvullen. Rosalyne is ons tijdens de werkzaamheden nog even morele steun komen bieden. Er liggen reeds boten te wachten om het dok te gebruiken. We nemen afscheid en verlaten het technisch dok. 

Voor de ‘Taapuna’ pas gaan we nog even voor anker. Zo hebben we rustig de tijd om de bijboot af te tuigen, de kajuit- & vloerpanelen weer vast te schroeven en alles zeevast op te bergen. Even uitblazen en ons late ontbijt/vroege lunch nuttigen, terwijl we de laatste blikken op Tahiti werpen. 

Het is zaterdag, 2 juni ‘18. Exact een jaar geleden kwamen we toe in Frans Polynesië, in Gambier. We beseffen dat het voorlopig de laatste keer is dat we in Tahiti zijn, het is moeilijk om dit eiland los te laten, omdat hiermee ook het afscheid van Frans Polynesië nadert... nog enkele weken gaan we in deze eilanden groep vertoeven voor we verder west varen.

Tahiti is de plek waar je alles kan krijgen en waar je heel wat boten & hun crew weer treft, die je gaande weg in de verschillende archipels hebt leren kennen. Het afscheid valt zwaar, sommige zien we wél weer in Nieuw Zeeland of ergens onderweg, de ene neemt de zuidelijke route, de andere de noordelijke. Zelf weten we het nog niet, we kunnen niet kiezen, alles zien & de beide routes doen is niet mogelijk, maar we willen wél zo veel mogelijk zien & doen... Hier gaan we nog wat over opzoeken & lezen de komende dagen. 

Maar nu eerst anker op, want we zitten met een tijdsdruk. Maandagmorgen, 4 juni worden we in Raiatea verwacht. We trotseren nog een regenbui & windstoten en dan verlaten we de lagoon van Tahiti. 

De ‘Taapuna’ pas ligt er weer rustiger bij, maar de surfgolven aan het rif zijn nog hoog. Goed voor de surfers die deelnemen aan de wedstrijd die plaats vindt en heel wat supporters op kleine bootjes met zich meebrengt 🏄🏽‍♀️🏄🏽‍♂️🚤.

Au revoir Tahiti 👋🏽

Gastenblog Sandra & Ivo: Frans Polynesië

Gastenblog Sandra & Ivo

Frans Polynesië: Tuamotus Archipel: Fakarava, Rangiroa & Tikehau + Genootschapseilanden: Huahine, Bora Bora, Tahaa, Raiatea, Huahine, Mo’orea & Tahiti

Aan boord SY Zensation: Maandag, 30 april - woensdag, 30 mei ‘18

Onze belevenissen van onze trip naar Frans Polynesië.

Na een reistrip van 28 uren zijn we aangekomen in Frans-Polynesië (Tahiti). We werden, ’s morgens om 5 uur, hartelijk ontvangen op de luchthaven door Polynesische danseressen. Wat moesten die mensen vroeg opstaan om ons te verwelkomen 😜.

De huurauto werd in ontvangst genomen op de luchthaven en we zijn richting Tahiti Pearl Beach Resort gereden (niet echt een aanrader). Daar aangekomen hebben we onze spullen gedropt en zijn we met de shuttle bus van het hotel richting Papeete centrum gereden. De eerste indruk van de stad was overweldigend. Drukke stad met vele shops, vriendelijke en behulpzaam mensen. Nà een stevig ontbijtje in “Oasis” zijn we met de huurwagen het eiland gaan verkennen. Elk hoekje en strandje werd bezocht. 3 dagen hebben we genoten van het eiland, Teaohupoo bezocht (paradijs voor surfers), een etentje in restaurant Plage de Maui met de voetjes in het zand en een zeer vriendelijke bediening. Daar hebben we voor de eerste keer kennis gemaakt met een Mureen, een gevaarlijk visje dat zomaar voor onze voeten kwam zwemmen. De bediening werd verzorgd door mooie meisjes van de plaatselijke bevolking, getooid in mooie kledij en prachtige bloemenkransen op hun hoofd. Belvédère de Taravao, het hoogste punt van het eiland, gaf ons een spectaculair uitzicht over het eiland. Onze 3-daagse trip hebben we afgesloten met een etentje in “Les 3 Brasseurs”.

We maken ons klaar om ’s anderendaags een vlucht te nemen naar Fakarava. 

Maandag, 30 april ‘18:

Na een korte vlucht van 1u10’ kwamen we aan op de kleine luchthaven van Fakarava. Daar werden we opgewacht door captain Geert & first mate Cindy. Nà een hartelijke begroeting werden we al snel aan boord gebracht van Zenstation met de dinghy. Eens aan boord van de “Zensation” krijgen we alle nodige uitleg over het “reilen & zeilen” hoe alles in z’n werk gaat. Al snel vertrekken we voor onze eerste zeiltocht van een 3-tal uur richting Pakokota. Hier gaan we onze eerste nacht doorbrengen.

’s Anderendaags wordt meteen om 6u ’s morgens het anker gelicht om richting Zuidpas te zeilen. Zensation wordt aan een meerboei gelegd en de nodige snorkelaccessoires worden bovengehaald. We vertrekken onmiddellijk met de dinghy om bij “laag water” de pas in te varen zodat we ons kunnen laten meedrijven met de stroom richting lagune. Zo kunnen we met volle teugen genieten van de wondermooie onderwaterwereld en zwemmen voor de eerste keer tussen de zwartpuntrifhaaien. Wat een ervaring!

Na de middag zijn we in de duikclub een drankje gaan nuttigen en maakten we kennis met de bemanning van de “Offshore Hunter”. Toffe gasten, die Noren.

De ochtend daarop kunnen we genieten van een lekker ontbijt met “pannenkoeken”. Nà onze snorkeltrip hebben we onze vrienden van de “Offshore Hunter” uitgenodigd om na de middag iets te komen drinken aan boord. ’s Avonds zijn we met het hele gezelschap gaan eten in de duikclub, “buffet à volonté” zelfs met Belgische frietjes.... De zeiltrip gaat terug door de lagoon, naar Fakarava Noord (Rotavaia), we gaan van boord en wandelen richting “lodge Havaiki” waar we later onze eerste pearl farm zullen bezoeken. ’s Avonds hebben we kennis gemaakt met een restaurantje op wielen “de roulotte”, gezellige sfeer en aangepaste muziek. Als afsluiter zijn we nog een ijsje gaan eten in “La Paillote”.

Op zaterdag bezoeken we de pearl farm en de bijhorende shop, ’s middags lunchen we in “Le Snack du Requin Dormeur”. ‘s Avonds eten we aan boord van Zensation.

Onze volgende zeiltocht van 26u brengt ons richting Rangiroa, onderweg hebben we de nodige “squalls” gehad. We hadden geluk dat het zeilschip de “Windspirit” in dezelfde baai lag en zo is het ons gelukt om een gratis lift te krijgen richting pearl farm Paul Gauguin. We keren te voet terug richting dorp, alle cafés waren gesloten, maar gelukkig was de luchthaven nog open en hebben we daar iets gedronken in de lobby. Blij met een verfrissend biertje...

We besluiten ’s avonds te gaan eten in restaurant "Te Mao” waar we kunnen genieten van een lokale wijn geteeld in Rangiroa, de nodige tapa’s verschijnen op tafel. We worden door de vriendelijke eigenaar van het restaurant met de auto terug gebracht tot aan de dinghy die zich bevind aan de kade van het dorp.

Nà een heerlijke nachtrust gaan we met z’n allen naar de supermarkt, inkopen worden naar de dinghy gebracht. Omstreeks 10u30 gaan we snorkelen in het beroemde “aquarium” van Rangiroa. Duizenden vissen komen ons tegemoet, prachtig koraal in helder water. In de namiddag gaan de mannen nog eens snorkelen, de vrouwen gaan al liftend shoppen en komen terug met de mooie, aangekochte parels.

Afspraak in café Chez Lily, helaas was de tent gesloten, maar we kunnen het toch geregeld krijgen om er iets te drinken, de vriendelijke eigenares verwijst ons naar een privé tafeltje. Een gans café voor ons alleen.

Vannacht valt er veel regen, de watertank wordt aangevuld met “gratis” water.

We vertrekken richting Tikehau, eens we buiten de pas zijn wordt de zee woelig en krijgen we af en toe wat zeewater over de boeg. We worden verwelkomd door dolfijnen. De vislijnen worden uitgehangen en tijdens onze tocht hebben we een mooie Mahi Mahi kunnen vangen. Hij wordt vlot aan boord gehaald en direct gefileerd door de captain. In de late namiddag komen we aan in Tikehau, een idyllische plek, een postkaart en een foto waard.

De volgende dag zeilen we verder naar Huahine, 190 mijl, 2 dagen en 1 nacht, een lange maar mooie tocht. We komen aan in baai Fare omstreeks 21u30 - ondertussen is het donker en moeten we een meerboei zoeken tussen de andere boten. We vinden al snel een meerboei met op de achtergrond een leuk muziekje dat weerklinkt uit een resort aan de overkant.

In de yachtclub Huahine hebben we meermaals ons tafeltje gevonden, happy hour en overheerlijke filet mignon....daar laten we ons graag zien! Gezellig dorp en hier hebben we ook het schelpenmuseum bezocht.

We zeilen verder naar baai Avea in het Zuiden van het eiland. Hier gaan we aan land ter hoogte van het resort Le Mahana. We drinken iets en maken een wandeling. ’s Avonds bezoeken wij de Roulotte aan de overkant van het resort.

De volgende dag bezoeken we nog enkele pareo-shops. We krijgen ook een mooie tros bananen cadeau en een gratis lift. We varen opnieuw naar baai Fare. Omdat er ook moet gewerkt worden...zorgen de mannen voor diesel en vullen onze tank opnieuw bij. Motoren moet ook steeds gebeuren om de verschillende passen binnen te varen. De dames bezoeken de art & craft shop, de heren genieten van een biertje in de yachtclub.

50 mijl verder richting Bora Bora - de eerste uren hebben we veel regen gehad en de tocht verloopt nogal woelig. Bij aankomst in Bora Bora krijgen we toch een beetje zonneschijn. Het prachtige berglandschap komt in zicht, een groene vulkaankrater omringd door een diepblauwe lagune. Zwemmen met manta’s en stingrays staan hier op het programma. Wat een prachtige onderwaterwereld!

We huren een meerboei voor 20$ bij yachtclub Bora Bora, dinghydok, een warme douche, toilet, afval droppen en Wifi zijn inbegrepen. Het hoofddorp Vaitape wordt bezocht en  aldaar vinden we de nodige roulottes om iets te eten.

In de zuidelijke kant van de lagune ankeren we ons bootje in de blauwe lagune. Iedereen gaat op snorkeltrip naar de “coral garden”. Sandra blijft aan boord, voor de zoveelste keer van de kajuittrap gesukkeld, heeft last van haar knie.

Na de middag wordt er met de dinghy aangelegd aan een privé strandje, nà toestemming van de eigenaar wandelen we richting “Bloody Mary”, een bekend bar- restaurant gebouw die reeds vele bezoekers van de States over de vloer heeft gehad.

Ons 1$-briefje prijkt daar nu aan de wand. De nodige cocktails worden gedronken (alsook natuurlijk mijn eerste Bloody Mary), voetjes in het witte zand en er heerst een gezellige sfeer. De buffetten ’s avonds zijn overheerlijk. De shuttle bus van de Bloody Mary brengt ons terug naar het privé strandje waar onze dinghy op ons ligt te wachten.

We verlaten Bora Bora richting Tahaa, een zeiltocht van 32mijl. We vertrekken met mooi weer en krijgen nog een afscheid met dolfijnen naast de boot. Tijdens de zeiltocht krijgen we de “one life” zeilboot in zicht, die ons oproept via de VHF radio. Geert wil er een wedstrijdje van maken om als eerste aan te komen in Tahaa. Wij zijn goed aangekomen, van de “one life” was er ’s anderendaags geen spoor meer te bekennen. Onderweg hebben we een skipjack tuna gevangen.

Aangekomen in Tahaa zijn we in de "coral garden" gaan snorkelen, Nemo gezien tussen mooi, kleurrijk koraal. Het clownvisje was prachtig. De nodige foto’s en filmpjes werden genomen.

Nà enkele snorkeltrips zeilen we verder richting baai Apu. Hier gaan we aan land en kunnen we al direct een ijsje gaan eten bij “Philo”. We wandelen nog verder naar een pearl farm en gaan dan op zoek naar een lokaal cafeetje, helaas zonder resultaat. Een biertje aan boord zou beter zijn.

In baai Haamene gaan we aan wal en brengen we een bezoekje aan het dorp, een tafeltje wordt uitgezocht voor het diner bij restaurant “Maitai”.

Van hieruit zeilen we verder naar Raiatea, we ankeren net vóór het haventje en leggen aan in Uturoa.

We bezoeken een lokaal marktje en de nodige shops, de meisjes komen terug met aankopen en als afsluiter drinken we nog een smoothie in de lokale speelgoedwinkel. In Huahine maken we opnieuw een tussenstop om van daaruit te kunnen zeilen naar het prachtige eiland Moorea. Het groene eiland lijkt vlakbij maar het zeilen neemt toch al vlug 22u in beslag. Onderweg ligt “Zensation” dikwijls op 1 oor. Handvaten zouden handig zijn tijdens de zeiltocht.

Onze laatste dag genieten we van een fietstocht van 63km, rond het eiland. Zware fietsen zonder versnelling en met torpedo rem helpen ons het eiland te verkennen. Onderweg in Tropical garden nuttigen wij een ananasdrankje met het mooie uitzicht vanaf de top van de berg. We houden ook nog halt aan Thatai Plage, een mooi zandstrand. ’s Middags hebben we nog halt gehouden aan de ferry haven net alvorens we de helse beklimming aan Sofitel hebben bedwongen. Man...heb ik afgezien. We genieten er nog van het mooie uitzicht over de lagune en de mooie paalwoningen van het Sofitel Hotel. We rijden verder via het golfterrein en de luchthaven richting eindbestemming.

In Lollipop ijsjesbar maken we nog een pitstop voor een ijsje voor Ivo. Nà het inleveren van de fietsen zijn we gaan dineren in de yachtclub Moorea Beach Café. Geert is ons achteraf komen ophalen met de dinghy na een oproep via de VHF.

Onze laatste zeiltocht is richting Tahiti, jachthaven Taina. Hier is het druk en vinden met moeite een aangename plek om onze boot te ankeren. Aan wal gaan we een  biertje drinken in de dinghy bar tijdens happy hour.

Als afsluiter dineren we in de “Pink Coconut” met enkele andere zeilers uit Nederland.

Woensdag, 30 mei ‘18, huren we een auto en rijden we richting Papeete. Hier genieten we van onze laatste uurtjes met een beetje shopping en de happy hour als afsluiter in de Bora Bora Lounge Bar. Aan de overkant op het pleintje Vaiete, waar verschillende roulottes staan, dineren we voor de laatste keer samen met de captain en zijn first mate.

ONS RESULTAAT: EEN ZALIGE VAKANTIE EN MOOIE HERINNERINGEN...DIE WE DANKZIJ GEERT & CINDY MOCHTEN ERVAREN, bij vertrek kregen we nog een mooie kaart met tekst en een schelpenkrans aangeboden door Cindy & Geert. Nà het lezen van de kaart hebben we kunnen vaststellen dat de trip meegevallen is en dat we altijd welkom zouden zijn en er een vervolg kan komen op deze trip IN EEN ANDER WERELDDEEL

BEDANKT VRIENDEN!!!