Dinsdag, 19 - 26 juni ‘18
(UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC +2u)!)
‘Maupiti’
Is één van de meest westelijk gelegen eilanden van de
Genootschapseilanden en ligt slecht 27NM ten westen van Bora Bora. Het is een
van de kleinste eilanden van de Genootschapseilanden, met een oppervlakte van
12km². Rondom ligt er weg van 10km omheen het eiland en er wonen ongeveer 1250
mensen.
Vanuit de lucht lijkt het op een mini versie van Bora Bora.
Het wordt vergeleken met haar grotere zustereiland, als ongetemd &
onbedorven, zoals haar grote zus was voor het ‘toeristisch’ werd. Maupiti, kun
je vanop Bora Bora bereiken per boot of het vliegtuig. Een totaal andere
omgeving en een reis terug in de tijd...
Het bergachtige eiland wordt omringt door een grote
appelblauwzeegroene lagoon, die op vele plaatsen te ondiep is voor de 2m diepe
kiel van onze dame. Op de koraalring bevinden zich vijf motu’s.
Op Maupiti vind je een postkantoor, gemeentehuis, drie
winkeltjes, een bakker, een school, enkele snacks, 16 kleine pensions
(verspreid op het eiland & de motu’s) en een vliegveld. Er is geen bank of
een mogelijkheid om geld af te halen.
Het mythische eiland van de eerste ontdekkingsreizigers,
werd in 1722 ontdekt door de Nederlandse navigator Jacob Roggeveen.
‘Vaitu’, was de eerste naam dat het eiland kreeg, daarna
werd het veranderd naar ‘Maurua’ en uiteindelijk naar ‘Maupiti’, wat «Twee
Bergen» betekent.
Voor het postkantoor en de Mairie van het dorpje ‘Vaiea’
ligt een drijvende steiger waar we de bijboten kunnen achterlaten. We wandelen
een stuk naar links en een stuk naar rechts. Maupiti werd in 1997 door een
cycloon getroffen, hierdoor treffen we veelal nog vrij nieuwe huizen aan en
bijna geen ruïnes.
Bij de bakker krijgen we te horen dat de oven stuk is en hij
voorlopig geen baguettes kan bakken... maar, hij heeft wél elke ochtend verse
croissants, pain au chocolat en krenten-/rozijnenkoeken. Dat is zeker niet
slecht, toch?!
Onderweg komen we een verkeersleider tegen die ons
waarschuwt voor een peloton wielrenners die in aantocht zijn... De Heiva
festiviteiten zijn hier blijkbaar reeds vorige donderdag geopend en van start
gegaan. De eerste weken staan er sportwedstrijden op het programma. Vanmorgen
supporterden we reeds voor de vele Va’a die voorbij kwamen roeien, eerst de
mannenploeg, daarna de damesploeg.
Een sirene klinkt en we zetten ons langs de zijkant van de
weg. Een klein groepje van ongeveer tien sportievelingen komen voorbij
gestoven, even later ook enkele dames. De ene heeft een meer professionele
fiets dan de andere. Nou, de verkeersleider heeft duidelijk nog geen Europese
wielerwedstrijd langs zijn neus zien voorbij stuiven, hi, hi, hi,...
Op het ‘Heiva’ terrein treffen héél wat supporters die
achter de verspreid zijn over de vele hutjes die ook hier met natuurlijke
materialen zijn vervaardigd en versierd. Telkens wanneer de sirene klinkt stormen
ze met zijn allen de snacks uit en stormen naar de straat, waar ze achter
nadars de longen uit hun lijf schreeuwen. De sfeer zit erin en we maken
praatjes met enkele locals.
Onderweg ontdekken, we enkele kleine winkeltjes met blik-
& droogvoer, de bakker, een ijsjeskraam en waterkraantjes. Deze laatste
staan verspreid langs de weg. Ze lijken heel modern doordat er een kast met
digitaalscherm & toetsenbord omheen gebouwd is, maar deze werken niet en de
meeste zijn reeds ingedeukt of kapot geslagen... de kranen doen het zonder al
deze moderne snufjes, gewoon aan het kraantje draaien. Fijn om te weten dat we
zoetwater à volenté kunnen nemen!
Bij één van de huizen zien we een man die een houten boot
aan het vervaardigen is. Met trots verteld hij over zijn beroep en dat hij de
boot op vier weken klaar heeft, het kan ook op drie weken, als hij meer uren
per dag werkt ;-).
Kopra & noni-productie zijn belangrijke inkomsten
bronnen voor de locals.
Achter het rif, aan de oceaankant zien we de zeilen van
Bella Ciao aan de horizon verschijnen. Een dag later zijn het de zeilen van
Acapella. Iedereen is rustig door de pas naar binnen kunnen varen. Daar klinken
we tijdens een sundowner, met onze voetjes in het zand, op de motu ‘Tuanai’
voor ons. Toch bijzonder om hier met vier Nederlandstalige (wij als Vlamingen)
bij elkaar te liggen in deze prachtige lagoon met uitzicht op het pittoreske
eiland, paradijselijke motu’s met lange zandstranden & de betoverende
lagoon met haar ontelbare tinten blauw. Gaande weg onze reis hebben we elkaar
ontmoet en toevallig zijn we nu hier met z’n allen samen, allen onderweg
richting het westen... Er wordt een VHF-kanaal afgesproken en er worden enkele
activiteiten georganiseerd, waarbij ieder kan aan deelnemen indien ie daar zin
in heeft. Een beurtelingse bakkersdienst wordt afgesproken en bestellingen
worden aan de afhaler van dienst doorgegeven, zo hoeft er maar één iemand vroeg
uit de veren, want op=op!
Tot tweemaal toe gaan we de reuze manta’s opzoeken. Bella
Ciao ligt naast de manta-snelweg, elke ochtend passeren ze met z’n tien-tal
langs hen heen, op weg naar het poetsstation. Een ‘cleaning station’ bevindt
zich meestal aan een koraalrots, waar manta’s naartoe gaan om zich schoon te
laten scrubben door visjes. Vanuit de bijboten spotten we de grote donkerende
bewegende vlekken. Sensationtje aan ons ankertje leggen, snorkels aan en de
manta’s achterna zwemmen. Het elegante dier gaat plots over een heel ondiep
blok koraal, poetsvisjes (zoals bvb.: remora’s) komen tevoorschijn uit het koraal
en gaan onder hem mee. Enkele rondjes omheen het koraal zwemmen en een tijdje
later zwemt hij weer netjes boven dezelfde koraalblok en zet de poetsvisjes
terug af. Helemaal proper verdwijnt hij terug in dieper water. Prachtig toch!
Bij de ene poetstation is het water al wat helderder dan het andere,
rondzwevende zandkorrels beperken soms het zicht om klare foto’s & filmpjes
te maken. Soms treffen we een manta alleen, dan komt er eentje bij en nog
eentje en nog eentje... Toch een bijzondere ervaring om hen van zo dichtbij in
hun territorium te mogen observeren. We genieten!
In de namiddag beklimmen we de Mount ‘Te Uru Faatiu’ van
385m. Een fikse wandeling bergopwaarts. De kuiten branden en vooral het laatste
stuk is meer klimmen dan wandelen: er hangen op verschillende steile plekken
klimtouwen, waaraan we ons kunnen optrekken en vasthouden. Zeker geen
overbodige luxe! Voor deze inspanning krijgen we een onbetaalbare beloning,
namelijk een 360º prachtig uitzicht. We kunnen heel het eiland, het vliegveld
& de lagoon bewonderen. Wat een adembenemend plaatje. De pas tussen de twee
motu’s is een postkaart waardige ‘view’, alhoewel dat het beeld van onze vier
dobberende dames op een lijn er zeker niet moet voor onderdoen. De ondieptes in
de lagoon kleuren duidelijk in het turquoise water en de golven schuimen op het
rif. Echt geweldig! In de verte zien we de contouren van Bora Bora, The Captain
kapt een kokosnoot en we putten nieuwe energie uit het verse kokoswater. De weg
weer terug naar beneden is vooral voor de knieën een extra belasting. Na een
zwemmetje, voelen de spieren wat beter aan, al zijn zowel de lichtjes van de
boten als de crewleden die avond extra vroeg uit.
Op zondag brengen the Captain & ik een bezoek aan de
katholieke kerk. Dit is onze laatste kans om in Frans Polynesië nogmaals het
gezang te aanhoren en de mooie klederdracht te aanschouwen. De misdienst wordt
half in ‘t Frans, half in ‘t Tahitiaans voorgedragen. Op een scherm worden de
teksten geprojecteerd, ook hier blijft de moderne technologie niet uit, hi, hi,
hi,... Het zangkoor maakt de dienst speciaal en de mooie klanken zijn de
hoofdzaak van de dienst. Tot drie keer toe worden we gekust! Twee maal door
iedereen, voor & na de hostie en nog een keer na de dienst, bij het
verlaten van de kerk, door de twee priesters (of wat het ook zijn...). Dat is
wél vreemd en onwennig voor ons. Ook al is het zondag, toch wordt er een beetje
geklust: een nieuwe bronzen kraagbus voor het bakboord stuurwiel wordt
afgevijld en gemonteerd, in het achteronder regelt the Captain de stuurwielen
bij. Zo nu zijn ze beiden (stuurboord kant werd enkele weken geleden reeds
vervangen) voorzien van een nieuwe kraagbus.
Wat wordt er zoal onder cruisers besproken: weer, boot,
technische bootdingen, problemen, vissen, enz... Hierdoor ontstaan er spontaan
weer enkele workshops. De stukken wahoo werden aan iedereen die toekwam
verdeeld en door iedereen gesmaakt, maar zelf één vangen en kunnen uitdelen,
willen ze ook doen! The Captain hersteld al zijn flubbertjes, sommige inktvissen
krijgen een nieuw kleedje aan, nieuwe lijn of haak. Laat de vissen maar komen!
Het zelfgemaakte vissysteem met zijn plankje en elastiek wordt uitgebreid
bestudeerd door onze vrienden. Tijdens een potluck worden foto’s & filmpjes
uitgewisseld en kijken we naar een prachtige presentatie ervan, gemaakt door
Ellen (SY Acapella).
Maandagochtend is er een ‘meteo’- &
‘bestemmingen’-vergadering. Waar gaan we heen en wanneer kan het?
De ene is er reeds over uit, de andere nog niet... ieder
gaat waar & wanneer ie wil.
Het plan om dinsdag of woensdag te vertrekken, ligt op
tafel.
Als slot wandelen we op maandag met z’n allen rond het
eiland, langs de egale 10km weg. Enkel om het ‘Tereia’ strand te bezoeken gaat
de weg bergop. Het is een mooi strand met een lange tong die tot ver in de
lagoon reikt. Van hieruit zou je tot aan de overkant naar Motu ‘Auira’
wandelen, terwijl pijlstaartroggen om je benen zwemmen. Onze waterschoenen
blijven in de rugzak en we zetten onze wandeling om het eiland verder. Op
enkele plaatsen zien we nog overblijfselen van sites van enkele Marae. Een huis
omgeven door een muur vervaardigd uit koraal & schelpen, trekt onze
aandacht. Door een gaatje gluren we de tuin in en maken enkele foto’s. Voor
2000CFP (=€18) kan je dit excentrieke huis & tuin bezoeken. We zijn
tevreden met enkele ‘geniepige’ foto’s ;-).
Op het ‘Heiva’ plein zoeken we wat verkoeling in de schaduw
met een fris drankje. Na drie uur zijn we weer bij af. Onderweg hebben we met
z’n allen samen een grote kam bananen gekocht, deze wordt per scooter
afgeleverd aan het dinghydok. Wat een service.
Elke avond gaan we nog even aan wal, vlak bij het dinghydok,
op het plein voor het gemeentehuis, zijn er elke avond repetitie van zang en
dans van volwassenen & kinderen. Meermaals gaan we een kijkje nemen en
krijg ik zelf instructies om mijn heupen zoals een ‘hulahula’- meisje te laten
bewegen. Op het ‘Heiva’-plein gaan we dineren in één van de vele tentjes.
Dinsdagmorgen is het alle ‘hens aan dek’, drie van de vier
boten vertrekken rond 14u richting ‘Maupihaa’. Het Zensation-kapsalon opent
haar deuren op de wal, Ellen haar kapsel wordt even bijgeknipt, hopelijk zijn
we hierna nog vrienden!
De bestelde groenten & fruit (komkommers, kleine groene
paprika’s, aubergines & mango’s zijn een dag van tevoren besteld) van de
lokale telers worden opgehaald. En dan komen we te weten dat er nog een tweede
bakker op het eiland is, waarvan de oven nog wél werkt en dagelijks stokbroden
bakt... te laat, want ze worden telkens om 5u geleverd en om 6u zouden ze reeds
op zijn! We hebben croissants voor de komende nachttocht, honger hoeven we
althans niet te leiden.
De afgelopen dagen hebben we met steradent alle
waterleidingen gespoeld en de watertank volledig laten leeglopen. The Captain
sjouwt de hele ochtend vers zoetwater aan boord m.b.v. twee jerrycans van 25L.
Na 9x over en weer te lopen, is de 400L watertank vol en de twee jerrycans als
extra voor een wasje ofzo.
Nog even relaxen tijdens een lekkere lunch in één van de
‘Heiva’ tentjes, waar ze de aller lekkerste tartaar van tonijn serveren!
We maken gebruik van de laatste internet- &
telefoonsignalen, met veel geduld halen we de laatste weerberichten binnen en
krijgen we eindelijk ons document (CICS 029) ‘aankondiging van aankomst’ voor
de ‘Cook Eilanden’. Maar we durven niet te klagen over de langzame, steeds
wegvallende E (=EDGE) verbinding. Hier is ie toch aanwezig, op onze volgende
bestemming, het atol ‘Maupihaa’ is er niks! Dus wanneer & waar we weer
online zijn of internetconnectie vinden is een ‘?’. De satteliettelefoon gaat
weer aan.
Au revoir aan de aardige bewoners, prachtige natuur met
helder blauw water, bloemen, overweldigende vegetatie en dit paradijselijke
plekje op de aardbol. Maupiti: klein & pittoreske, het heeft ons hart
gestolen!
