Dinsdag, 26 - woensdag, 27 juni ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC
+2u)!)
Totaal trip:
Resultaten na 21u:
Afgelegde afstand: 109 NM
Gemiddelde snelheid:
5 kn
Gemiddeld knopen wind: 11kn
14u20 Als laatste in de rij varen we achter Acapella &
Bella Ciao richting de pas, uitgezwaaid door Janas, die nog in Maupiti blijft.
De pas ziet er rustig uit, een beetje kabbelend water en met
1kn stroom mee varen we rustig naar buiten.
Er staat niet veel wind en met de wind die ruim inkomt,
klinkt er telkens een vervelend kabaal van de klapperende zeilen, telkens een
zijdelingse golf onze dame uit haar ritme duwt. De lijn hangt uit en al snel
horen we de elastiek schieten, maar de beet is eraf!
Na de grote late lunch, blijft het hongergevoel bij ons
beiden uit en slaan we het avondeten over. Ik ga al vroeg te kooi, maar slapen
lukt niet goed, door het geluid van de klapperende zeilen. The Captain probeert
het ook, maar na twee uur zit hij alweer in de kuip. Hij neemt het grootste
deel van de wacht op hem en geeft de voorkeur aan de kuipbanken, waar het
geluid toch een beetje overstemd wordt door wind & golven. De bijna volle
maan zorgt voor veel licht en goede zichtbaarheid. Onze vrienden varen links
van ons.
De wind zakt verder in en bij het eerste daglicht zetten we
spinnaker. Zo kunnen we blijven zeilen en hoeft de motor niet aan. Gedaan met
klapperende zeilen, rust en stabieler zeilen. Yeah! De spinnaker staat net, we
zijn hem nog volop aan het trimmen, wannneer de vislijn afrolt. Nog voor we
kunnen reageren is de beet gelost! Jammer...
We komen dichter, de afgelegde mijlen tellen op. Vogels,
vogels en nog meer vogels voor ons. We varen er midden in, maar... geen vis aan
de haken!
Ondertussen is er een boot ons groepje voorbij gegaan, maar
die vaart voorbij Maupihaa. Tegen dat we land in zicht hebben, zien we nog een
boot achter ons. Via VHF staan we met z’n allen in contact met elkaar en geven de
situatie in de pas aan elkaar door.
Bella Ciao komt als eerste toe, met Zensation achter hen
aan. Aan beide kanten van de pas staat een witte marker op het rif. Het water
kabbelt een beetje en met twee knopen stroom tegen varen we de lagoon in. De
pas is smal en het water is kraakhelder, waardoor we de stijle koraalmuur naast
ons steil de diepte zien ingaan! Op Navionics miswijst de roze stippellijn
enkele meters te ver naar bakboord! Maar doordat de weersomstandigheden &
het zicht goed zijn, is het helemaal duidelijk, ook al zijn de rode of groene
boeien enkele jaren geleden door een cycloon verdwenen. Drie trossen van drie
kleine visboeien aan elkaar, fungeren als geïmproviseerde vervangers. De eerste
tros moeten we bakboord laten en tussen de andere twee moeten we doorvaren.
Op de motu naast ons wemelt het van honderden krijsende
vogels, kleine zeemeeuwen. Ze cirkelen om ons heen, de atol krioelt van de
vogels. Wouw!
Ik sta op de punt voor de oog-navigatie en staar in het
turquoise water, er zijn maar weinig bommies of koraalplateaus, de weg naar het
‘zogezegde’ dorpje verloopt vlot. Hier en daar zien we een donkere spot in het
water, dus hangen we de ankerbollen aan de ankerketting. Meteen worden we
begroet door enkele kleine zwartepuntrifhaaien. Al snel volgt Acapella.
Voor ons ligt de grote motu ‘Maupihaa’ (met dezelfde naam
als het eiland) met kilometers wit zandstrand. Van de ene kant van de motu naar
de andere is bijna 4NM (=7,2 km)!
En zo dobberen onze dames weer op een ‘Robinson’- plekje.
Laat de ‘Bounty’ maar komen... lekker ;-)
