Zaterdag, 7 - vrijdag, 13 juli ‘18 (UTC -10u = -12u tijdsverschil met BE(=UTC
+2u)!)
Met Bella Ciao voorop, varen we met zijn drie achter elkaar
de lagoon door. De koraalvlaktes zijn goed zichtbaar met de zon, het gunstige
weer en de extra merkpunten, alias vlaggenstokken.
Het water kleurt weer alle tinten blauw! In de verte zien we
motu ‘Pokerere’ liggen en in 4m diepte ligt even later ons anker op een
zandbodem met kristalhelder rustig water voor het dorp ‘Te Tautua’. Wat een
verschil... bijna geen rimpeltje zien we op het water. Wat een slechts lager
dan 5m hoge motu kan doen om ons beschutting te geven voor de wind &
windgolven... heerlijk! De zwartepuntrifhaaitjes zijn ook helemaal blij en
zwemmen om onze dames heen. Meteen worden we verwelkomt door de dominee
Marsters en zijn vader Saitu, neef Wallard en nichtje. Ze brengen alle drie de
boten een bezoekje, drinken een sapje en eten koekjes. Ze nodigen ons uit om de
volgende ochtend bij Saitu de voetbalmatch (België-Frankrijk) te zien en zondag
na de kerkdienst voor de lunch bij zijn vrouw, Hakono, thuis. Zelf gaat
Marsters er niet zijn, want net zoals zovelen anderen locals, maakt hij zich
klaar voor vertrek met een passagiersschip om naar ‘Rarotonga’ te varen
aanstaande zaterdag. Omwille van 4 augustus, ‘Onafhankelijkheidsdag’, dat daar
een week uitgebreid gevierd wordt (een beetje zoals de Heiva in Frans Polynesië
met sport-, dans-, ambachtelijke- & zangwedstrijden & optredens) met
bijna alle bewoners vanop de 15 eilanden. Het vervoer is gratis (wordt door de
regering betaald of gesponsord, ooit heeft de vliegtuigmaatschappij Air Tahiti
het transport geschonken & uitgevoerd!). De bewoners maken hiervan graag
gebruik om zo hun familieleden in Nieuw Zeeland & Australië te bezoeken,
voorafgaand de start van de feestweek in ‘Rarotonga’.
Ondertussen ben ik aan het tekenen gegaan, we hebben nog
geen gastenvlag, dus tijd om nog eens een zelfgemaakte gastenvlag te creëeren.
Niet makkelijk om in een cirkel de vijftien sterren te tekenen. Met een mal van
een sterretje zijn ze allen hetzelfde en de afstand puzzel ik een beetje tot ze
er allen netjes opstaan. De blauwe viltstiften hebben het zwaar te verduren,
met het vele blauw... Voor de betekenis van de Cookeilanden-vlag, zie hier
onder *.
De volgende ochtend, dinsdag, iets voor 8u dinghieën we met
onze Belgische vlag in de hand met Sensationtje naar de wal. Aangekleed en
voorzien van attributen van onze driekleur: zwart, geel & rood verschijnen
we bij Saitu en zijn vrouw, Roriki. Ook onze Nederlandse vrienden hebben hun
‘oranje’ even achterwegen gelaten en supporteren mee voor onze ‘Rode Duivels’.
Iedereen krijgt een Belgisch vlaggetje en de drie-kleur strepen op hun wangen.
De sfeer zit er goed in! Roriki zit met haar rug naar tv en wil zich niet
omdraaien, ze amuseert zich met het kijken naar ons, ons bezig te zien en lacht
vrolijk met ons mee.
Toch wél heel apart deze lokatie, een TV die onder een
houten afdakje staat, met een beeld dat niet helemaal scherp is, maar wat wil
je aan de andere kant van de wereldbol, in het midden van de Pacific! We zitten
hier toch maar mooi naar de halve finale van het WK te kijken, onze eerste live
voetbalmatch van het WK trouwens.
We gaan de rust in met 0-0. Een versgebakken focaccia met
lookboter à la Zensation houdt de positieve sfeer erin. Alle kansen liggen nog
open... Go Belgium, Go Go Go...! Het mag helaas niet zijn...de Rode Duivels
verliezen van Frankrijk met 0-1... jammer, maar we hebben veel plezier gehad.
De dagen die volgen maken we wandelingen op de motu, we
aanschouwen de adembenemende ‘hao’ (=watergeul tussen elke motu/eiland op de
koraalring van een atol), die een groot natuurlijk zwembad tussen de twee
motu’s vormt. Aan de oceaankant, aan het rif vinden we prachtige schelpen en
paars kleurige verharde stekels van zeeëgels. We maken kennis met nog meer
mensen en we hebben een reuze tijd met de bewoners. Terwijl ze hun vis kuisen
aan de kade, komen er zeven verpleegsterhaaien en nog wat zwartepuntrifhaaien
bedelen om een stukje. De kinderen spelen onbezorgd tussen hen en af en toe
krijgen pleegsterhaaien een aai over hun kop of wordt er aan hun staart
getrokken... ze laten het allemaal gebeuren! Doctors vogel, een soort Jan van
Gent, is véél brutaler & agressief, hij valt iedereen aan wanneer hij
honger heeft, hij bijt Martin in zijn vinger en vliegt hij naar mijn benen,
terwijl ik hem wil fotograferen!
Overal worden we vriendelijk toegezwaaid en uitgenodigd voor
een koffie & praatje. We krijgen bakbanen, broodvruchten &
papegaaivissen. Composa, de visser en gulle schenker komt met zijn zoon langs
Zensation, hij vertelt over zijn vrouw Nancy, die lerares &
schoolverantwoordelijke is. Hij vraagt of we graag een kijkje in de school
willen nemen. Dat willen we zeker!
Ondertussen komen onze vrienden in’t dorp een andere juf
tegen en die vraagt of we een presentatie komen geven. De school bestaat uit
drie klassen: kleuter, lager & secundair, de leeftijden variëren van
3-15jaar en er zijn slechts 13 leerlingen. Met de drie boten gaan we samen
zitten en overleggen hoe we het gaan aanpakken. Er worden foto’s & films
verzameld, waarvan Reinhilde een fotoreportage maakt; Ellen maakt een filmpje
en ik zorg voor een leeslijn om een papieren bootje te vouwen.
Het is woensdag, ook meteen de laatste schooldag en wij
zorgen voor een unieke afsluiter van het schooljaar. De kinderen zijn
enthousiast, luisteren & kijken met grote ogen naar de filmpjes &
foto’s en proberen aan te duiden op een wereldbol waar ze wonen. Dan mogen ze
allen een eigen boot maken: een papieren bootje vouwen. Ik voel me weer
helemaal in mijn element om nog eens voor een klas te mogen staan en met de
kinderen bezig te zijn. The Captain assisteert me en met zijn zessen helpen we
de kinderen stap voor stap het papier tot een bootje te plooien. Ze doen het
knap en krijgen allen nog een papieren vlaggetje om op hun bootje te zetten.
Daarna mogen ze aan de slag met hun creativiteit om het mooi te versieren en
een naam te verzinnen om aan hun boot te geven. Wat een leuk halfuurtje, we
hebben er allen veel plezier aan beleefd en het was goed teamwerk. Na school
komen we heel wat kinderen tegen die trots & spontaan hun afgewerkt bootje
komen tonen.
Met de dinghy’s gaan we snorkelen & dinghydriften in de
‘Takuua’ pas, Masters is onze gids. Van Acapella heeft hij zwemvliezen gekregen
en van ons een duikbril met snorkel (Tip: vanaf de Caraïben zijn dit de meest
gegeerde attributen bij de locals, breng er enkele goedkope mee om mee te
ruilen of uit te delen). Onderwater zien we héél wat grote papegaai- &
napoleonvissen, kleurrijk groot koraal, zeeschildpadden en allerlei soorten
haaien. Een grijze haai cirkelt enkele keren nieuwsgierig om the Captain, ons
Sensationtje en mezelf heen, maar kiest gelukkig even later een andere weg!
Bij Hanoko & Marsters, mogen we de was doen en krijgen
we assistentie van hun tienjarige behulpzame dochter, Terauakara (Dora om het
makkelijker te maken). Ze leent me haar prachtige dansrok met pluimen en leert
me enkele Polynesische bewegingen, dat hilarische beelden oplevert ;-), hi, hi,
hi,... en best vermoeiend hoor zo met je heupen zwieren als een ‘Hula
Hula’-dame. Ondertussen kopieert zoonlief, Doctor heel wat films & series
van onze externe harde schijven, terwijl hun kleinzoon, TJ ligt de kirren op
een matras in de living.
We krijgen de eer om in nog een ander logboek, dat ook sinds
1987 gestart is en reeds aan een tweede boek toe is, onze woorden &
creativiteit achter te laten, zo blijft er weer een stukje van onszelf tastbaar
op dit speciale plekje.
We komen heel wat meer te weten over de traditie, kunnen het
schelpen polijsten & prachtige weefwerk aanschouwen en leren enkele woorden
Maori (*zie hier onder).
Een weervenster kondigt zich aan. Het dorp loopt leeg. De
boot komt reeds vrijdag...
Nog snel slacht Marsters & zoon Doctor nog snel één van
hun varkens, die netjes kaalgeschoren wordt met scheermesjes.
Vrijdagmorgen nemen we van iedereen afscheid en halen anker
op. Bella Ciao neemt een aantal bewoners en hun bagage, zoals: matrassen,
kussens en zelfs het geslachte varen, mee naar de overkant, naar het hoofddorp
‘Omoka’. Onder de passagiers bevindt zich een jarig meisje, waarvoor we met z’n
allen ‘Happy Birthday’ zingen door de marifoon en, eens weer aan land, een
kadootje geven. In de verte zien we reeds het passagiersschip ‘Nivaga III’
liggen voor de pas van het atol. De vervoerbootjes liggen reeds klaar in de
havenkom en passagiers & bagage staan rustig te wachten om in te schepen.
De windgolven zijn iets afgenomen, maar geen van allen kijken we er naar uit om
weer te ankeren tussen de vele bommies en het diepe water met weinig zicht.
Toch kunnen we er niet onderuit. We moeten hier weer uitklaren. Nog even langs
Blue Sky om onze rekening te vereffenen en NZ$ op te halen.
Tijdens het ankermanoeuver gaat het mis... the Captain komt
naar voor om de eerste ankerbal aan de ankerketting te hangen, maar schuift uit
en valt in de ankerbak met zijn borstkast op de ankerbal! Zijn adem wordt even
afgesneden en we zijn beiden van de wijs. Toch ankeren we verder en bij het in
achteruit zetten van de schroef, om aan de ketting te trekken, draait de lijn
met de waterfilter, die achteraan de boot hangt, in de schroef! Gelukkig snijdt
onze touwsnijder, die aan de schroefas zit, de lijn door,...weg waterfilter.
The Captain gaat voor de zekerheid de schroef checken met zijn snorkel, de lijn
is weg. O, o,... welke dag is het? Lucky day: vrijdag 13de!
Nogmaals bedankt voor het vertrouwen en jullie ongelooflijke
service Blue Sky! P.S.: de hotspot werkt beter in ‘Te Tautua’ dan in het
hoofddorp ‘Omoka’.
Ben, douane/politieagent, is spoorloos. We hadden hem reeds
eerder van de week gemaild over ons geplande vertrek en gisteren enkele malen
proberen te bellen, maar geen gehoor... Aan iedereen die we tegenkomen vragen
we hem te bellen en te zoeken. Na meer dan een uur is hij eindelijk terecht.
Hij heeft weinig tijd en is ongeduldig, want de boot gaat vertrekken en hij wil
zijn familie uitzwaaien. Snel snel moeten we weer een reeks documenten
invullen, krijgen een stempel in ons paspoort en een document voor onze
volgende bestemming: ‘Suwarrow’. Hij had beter de papieren tijden inklaren
reeds gegeven, dan hadden we de documenten klaar gehad bij uitklaren. We vragen
onze US$ terug om het bedrag in NZ$ te geven, nu we deze eindelijk bezitten,
maar dat kan niet, die heeft hij reeds niet meer... Die zal zijn familie
meehebben naar ‘Rarotonga’ om daar op de bank om te wisselen. En van Andrew?
Geen spoor...
Vanop onze dames toeteren & zwaaien we de vertrekkers in
de vervoerbootjes, die hen naar het passagiersschip ‘Nivaga III’ brengt, uit.
Enkele woorden in het ‘Maori’:
Kia orana= Goede dag
Popagi= goede morgen
Aeve va= tot ziens
Peea koe= goede morgen
Meitaki= bedankt
*Betekenis vlag:
De vlag van de Cookeilanden is gebaseerd op het traditionele
ontwerp voor vlaggen van Britse Kolonies in Oceanië. De basis van de vlag is
een blauw Brits vaandel waar de vlag van het Verenigd Koninkrijk in het kanton
staat. Deze vlag symboliseert de band met Nieuw Zeeland en het Verenigd
Koninkrijk. Aan de rechterkant staan vijftien witte sterren in een cirkel; zij
symboliseren de vijftien eilanden die de Cookeilanden vormen en, als symbolen
van de Hemel, het geloof in God. Het blauw in de vlag symboliseert officieel de
oceaan.
P.S.: we gaan met een aantal cruisers die slachtoffer
geworden zijn van de oneerlijke wisselkoers ons verhaal & klacht doormailen
naar de Cookeilanden autoriteiten. In de hoop hierbij in de toekomst er een
eerlijke wisselkoers wordt toegepast.
Weten zij van deze praktijken die door hun beambten in
Penrhyn worden uitgevoerd?
