Zaterdag, 17 oktober '15
Het zonnetje en een prachtige 'view' over Funchal, de hoofdstad van Madeira, wachten ons op in de romantische tuin van ons hotel. Het valt ons meteen op hoe groot het contrast is met Port Santo: Madeira is véél groener en meer bevolkt. We zijn benieuwd naar dit groene 'bloemen-eiland'! Het ontbijt en de service zijn dik in orde en we zijn klaar om de huurwagen te gaan ophalen, aan de andere kant van de stad. In het verhuurkantoor worden we ontvangen door een 'rare tip'...zonder mimiek en smile...gebrain-washed door opleidingen en verkoopstechnieken met als keuze-menu en herhalings-lijn: 'you have two options'! Op deze manier probeert hij ons een duurdere, grotere en 'with more power'-wagen te verhuren en een tweede, bijkomende verzekering te nemen en een volle tank of vast bedrag voor brandstofverbruik aan te rekenen...en/of...en/of... De zeurende irritante monotome aanprijzingen beginnen ons te irriteren. Geen snelle afhandeling, zoals we gedacht hadden, wanneer we de online booking, reservation and insurance gisteren reeds voltooid hadden! Na véél geduld en tientallen 'two options' later, staan we in de parkeergarage, waar we onze vierwieler voor de komende drie dagen, eindelijk in ontvangst nemen.
Een witte Lancia Ypsilon, met/zonder motor - volgens de 'two-option'-meneer - gaat met ons de komende drie dagen dit vukanische eiland verkennen.
Onze bagage wordt in het inie-minie tuuteke gestopt en...'welle' weg. A.d.h.v een app navigeert An ons door de straten van Funchal richting het oosten. Het stuur is in handen van Geert en als een echte Shumi (once Shumi, always Shumi) jongleert hij ons tussen de smalle, steile straatjes, de bergdorpjes en kustplaatsen van Madeira. We berijden hellingen en bergflanken en slingeren de bergen op en af met scherpe, smalle haarspeldbochten. De natuur en uitzichten rondom ons zijn adembenemend en telkens anders... Mooie huizen met witte gevels en oranje daken zijn op de bergflanken en in de dalen talrijk aanwezig. Hier en daar zie je een prachtig kerktorentje er tussen uit steken. De ons bekende - van in héél Portugal en ondertussen ook PortoSanto en nu hier - 'straat-klinkertjes' liggen hier ook overal, met als 'upgrade' dat er nu tussen de witte klinkers ook zwarte zijn verwerkt, waardoor er mooie motieven waar te nemen zijn. Soms krijgen de tegels vervangers, nml. grijs-zwarte ronde kiezeltjes die omhoog geplaatst zijn en ook met motieven zijn aangelegd. De straatwerkers weten zich hier duidelijk mee te amuseren en hun creatieve 'touch' in te brengen ;-)
Verschillende bossen en boomsoorten bedekken de vukanische grond en langs de weg krijgen we begeleiding van allerlei bloemsoorten, zoals: hortensia's, anthuriums, lelies, paradijsvogelbloemen, enz... Prachtig om ze hier zo maar in de natuur tegen te komen, terwijl we ze in België enkel kunnen aankopen en/of bewust moeten planten en met fijne groene vingers moeten verzorgen om ze te laten groeien en bloeien... Heum, in mijn bloemschikverleden zou ik hier mijn stropers-gangen goed kunnen gaan met prachtige creaties als resultaat ;-) We weten niet waar eerst kijken of een foto-stopplaats in te lassen, om al deze natuurlijke pracht in ons op te nemen of op de gevoelige lens vast te leggen. Onvoorstelbaar dat het in het voorjaar nog zo véél knapper moet zijn, als alle fauna&flora volop in volle bloei staat.
We rijden langs de kust en naderen de luchthaven van 'Santa Cruz', waar we vliegtuigen net boven zee zien landen op het kunstmatige landingsplatform, waar onder een botenstalling is. We zien masten van zeilboten onder het platform naar boven reiken. Indrukwekkend, wetende dat er Jumbo-plains een 'touch-down' uitvoeren boven je boot... Er zijn minder spectaculaire winter-/bootstallingen ;-)
De kustweg brengt ons verder naar Machico, een stad die aan een baai ligt, aan het einde van een rivierdal. Het is hier, waar enkele dagen geleden een schip, onder Noorse vlag, schipbreuk heeft geleden...Nou, het is een pijnlijk zicht om het jacht met schade daar te zien staan...dit wil je zelf NIET meemaken!
Na een zonnig terrasje aan het haventje van 'Machico', brengen we een bezoek aan de haven van 'Quinta do Lorde'. Deze marina stond op ons 'afmeer'- lijstje. Niet op eigen kiel, maar wél op motor, zijn we hier dan toch toegekomen en het lijkt wel of we in Disneyland vertoeven... Rondom de haven bevind zich een prachtig resort, maar voor de rest is er niks in de omgeving, je ligt hier van alles ver af en een auto huren is hier ook een 'must' als je iets wil zien van Madeira. Wil het lukken dat we al één bezitten en we zetten verder koers naar het meest oostelijkste punt. Hier strekken we onze benen en maken een wandeling op onze sandalen! Tja, wandelschoenen zijn niet nodig...toch?! Iedere andere wandelaar die ons pad kruist is goed uitgedost en onderneemt de beklimmingingen en afdalingen op wandel-/bergbottinnen :-) We hebben de luxe dat de primaire wandelwegen aangelegd zijn met planken of natuurlijke stenen treden. Hier en daar een plasje is de grootse hindernis die we moeten overbruggen en als beloning worden we getrakteerd op 'adembenemende' panorama's, zowél aan de zuid- als aan de oostkant van deze uitstekende landtong. Wauw!!!
'Ilha Desertas', één van de andere eilanden/archipel van het Madeira archipel, zien we ons al een tijdje naast de zuid-oostelijke kant aan de kustlijn liggen. Hopelijk kunnen we deze nog even bezoeken op eigen kiel, de komende week ofzo. Aan een 'miradouro'/uitzichtpunt, krijgen we een prachtige kleurenpracht en grillige vulkanische rotsformaties te zien in het water, aan de noord-oostelijke kant. Schitterend hoe het ijzer in de lava en het vulkanisch gesteente voor dit verscheidene kleurenpalet zorgt.
De avond valt en de route naar ons hotel brengt ons op een steile, smalle weg. Als we hier stilvallen of achteruit bollen of een tegenligger kruisen....Prutprutprut...komop tuuteke, naar boven...moeten we helpen duwen? Oef, we halen het! 'You have two options'... Optie één is nog steeds goed ;-)
We arriveren in ons hotel, een golfresort...ziet er niet slecht uit! Maar het inchecken kost me bijna mijn leven en levert me bijna een nieuw wereldrecord op...Achter de hoge balie verschijnt plots een dame en ik schrik me een ongeluk en spring bijna tegen het plafond van't verschieten... Nou, amai, mijn hart! Even later bonkt het nog stevig na en ben ik nog aan het bekomen. De dame en ikzelf kunnen er wél hartelijk om lachen :-)
Tijdens de aperitef bespreken we de tochtplanning voor morgen, waarna we ons tegoed doen aan een heerlijk uitgebreid buffet en kruipen moe en tevreden in het vreemde bed.
