Maandag, 15 februari '16
Reeds vroeg verlaten we de baai van Anse Mitan en varen op voorzeil naar de andere kant van de baai. Het is er druk en zoeken een plekje tussen de tientallen zeilboten, waaronder twee prachtige driemasters: 'Sea Cloud' en de Nederlandse 'Oosterschelde'. Even later dinghieën we naar de kant en doen nog enkele aankopen in de grote Carrefour. Alle carnavalattributen zijn in de winkels en tentjes verdwenen...een week geleden puilden elk kraam en winkel hier op Fort-De-France er nog van uit!
Al snel halen we anker op en zetten koers richting St. Pierre. De kustlijn wordt wat ruwer. Het is duidelijk te zien dat deze kant jonger en recenter is qua begroeiing. In 1902 heeft de vulkaan Mont Pelée de vroegere hoofdstad St. Pierre, die aan zijn voet ligt, in enkele minuten volledig verwoest.
Wolken hangen zoals dagelijks weer boven de vulkaan. Zensation ligt onder haar in baai, met een grote gele zeester naast haar anker. Je zou het zo kunnen pakken, maar mispak je niet...ze ligt op 10m diepte! Met valwinden tot 25kn of meer rukt en schokt ze aan de ankerketting. De wind is vlagerig en we draaien al snel 360° rond ons anker. Slechts met enkele andere boten liggen we hier, wat een verademing! We hebben een mooi zicht op het strand en de stad. Vanuit de kuip zien we een tiental vissers bezig met het binnenhalen van een gigantisch net voor het strand. Ze zijn er een tijdje zoet mee en enkele kijklustigen komen meehelpen en kijken. Na een uur halen zien we vissen spartelen en de bijeen gedreven vangst in een vissersbootjes leggen. Fregatvogels (verbetering van de zwarte reigers die ik dacht vorige week te hebben gezien! Ben niet de vogelkenner, hi, hi, hi,...sorry.) zweven heel de tijd met veel geduld en sier boven het spektakel. Ook een pelikaan komt er rustig bij zitten.
In de straten kan je tussen de nieuwe gebouwen, oude gedeelten van de stad zien die blootgelegd zijn vanonder de lava en vulkaanassen. Het is hier minder toeristisch en authentieker dan in de nieuwe hoofdstad. De locals gaan hier zonder schoeisel over straat en besturen zo hun wagen. Iedereen verzameld zich op café.
Dit is ons laatste stadje in Martinique, we klaren uit en verlaten morgenvroeg dit eiland. Het bloemeneiland...dat mooi is en groen. Maar ook vuil: overal zie ja zwerfvuil, auto-en scheepswrakken die ergens liggen te verkommeren alsook huizen, mooie gebouwen, tuintjes die op een stort lijken, voetpaden die vol putten zitten en ongelijk zijn t.o.v. de stoeprand, de rioolputten en deksels, gigantische brede en diepe goten waarvoor je goed moet opletten, enz...
Ja, het paradijs heeft twee gezichten! Maar welk land of eiland heeft dat niet?
Rum, rum en rum, á la planteur, cuba-libre of T-punch, waarvoor suikerriet al niet goed is ;-)
Charmante authentieke dorpjes en gebouwen uit de Kolonisatie-periode met verschillende vrolijke kleuren. Dromerige baaien en zandstranden. De vriendelijke ritmische Afro-Cariben, afstammelingen van de vroegere slaven. De dames die steeds mooi en kleurrijk gekleed zijn, kindjes zijn om op te eten, zo lieflijk en schattig, zelfs de mulatjes en dan al hun prachtige gevarieerde haartooien en vlechtwerken.
En dan heb je de duidelijke Franse invloeden hier: de taal, de Franse nummerplaten, boulangeries met heerlijke baguettes, crêperies met zoete en hartige pannenkoeken, dure prijzen, mondaine sfeer,...
De dagen lange Carnavalfeesten met de opzwepende prachtige Caraïbische steelbandmuziek was een topper! Toch hebben we slechts enkele baaien, stadjes, dorpjes en stukje binnenland gezien...misschien maken we hier binnen enkele maanden nog een stop als we hier weer langsvaren, op weg naar de zuidelijker gelegen eilanden. Au revoir Martinique!
