We ontwaken aan Île Penfret en zien al vele vissers druk bezig. Dan merken we dat het eigenlijk de crew is van de geankerde zeilboten, voornamelijk mannen alleen, die hier hun anker droppen en met hun bijbootje vissen, visnetten en fuiken droppen. Hmmm... en aan ons hengeltje bijt maar niks :-(
We maken de dinghy klaar en leggen onze wandelschoenen erin, klaar om dit archipel te ontdekken. Hier zijn geen steigers, dus een 'wet landing/natte landing' staat ons te wachten. Met de wieltjes achteraan op de dinghy kunnen we hem zonder veel moeite verder op het strand trekken/rijden, zodat die niet wordt meegenomen bij opkomende water, want dat is altijd even opletten en nadenken: is het nu hoog of laag water? Hoeveel gaat er nog bijkomen? Hoe lang blijven we weg?
Want naar de boot zwemmen in dit koude water is gene kado ;-)
Voor het eerst stappen we onze wandelschoenen in. Er ligt een wandelpad, zodat we het archipel kunnen rondstappen. Er zijn verschillende kampen/vakantiedomeinen voor zeilscholen en -kampen. De archipels zijn hiervoor gekend. Wanneer we grote houten rechthoekige hokjes zien met een rechthoekig gat, denken we eerst dat het grote bijenkorven zijn, maar het blijken de toiletten van de kampen. Tja, we hebben er dan maar geen foto van gemaakt, hé. Maar je hebt toch een prachtig zicht als je daar op het toilet zit ;-)
Aan de andere kant van Îles Prenfret hebben we een magnifiek zicht op de andere archipels. Wauw, prachtig! Straks varen we daar naar toe voor een nieuw ankerplekje. Ongelooflijk mooi is het hier. Jammer dat het hier geen 365dagen per jaar zo'n prachtig weer is.
Na de wandeling zonnebaden we nog even in de kuip, tot even voor hoog water. Tijd om het anker te lichten en naar de andere archipels te varen. Het is er véél drukker. Er liggen veel meerboeien en ook veel boten.
We kiezen ervoor om aan de westkant van St. Nicolas te gaan liggen. Zo kunnen we aanschouwen hoe de smalle landtong, die St. Nicolas met Banarec verbindt tot een uur voor hoog water, verdwijnt. Het levert prachtige blauwe en appelblauw zeegroene kleuren op... 50 shades of... ;-)
Met de dinghy varen we tot voor het strand. Zoals gewoonlijk bij een natte landing, ga ik eerst uit de dinghy. Maar ik zie dat het er nog te diep is, ook al zijn we bijna op het strand. Het water is er zo helder en de bodem is nog diep. Maar the Captain gelooft me niet en zegt dat ik eruit moet. Hij heeft de motor al stil gelegd en de schroef omhoog gezet. Ik twijfel nog steeds aan de diepte en zie het ook aan een jongetje dat niet ver van me met zijn wetsuit tot aan z'n middel in het water staat. Maar ik moet eruit van the Captain. Met mijn broek opgerold steek ik één been uit en probeer grond te voelen, ik hijs me verder van de dinghy met men tweede been en...oeps daar ga ik...tot aan men poep sta ik in het water, vlak aan het strand. Brrr...ik heb een natte broek, het water is véél te kou. Dit is een echte 'wet landing'! Ik lach me te pletter, wat een aankomst! Op het strand schrokken een aantal mensen met men diepe landing. Ja, het heldere water en strand kan je bedriegen. Zie je wél men kapiteintje dat we niet ver genoeg gevaren waren! Volgende keer mag hij eerst uitstappen, of ik pak een peilstok mee;-) Gelukkig staat er wat wind en brand het zonnetje nog, zodat men broek droog is tegen dat we het archipel zijn rondgewandeld.
Het lijken hier allemaal kleine paradijsjes deze archipels. Jammer dat er meerdere deze kennen of weten liggen. Er komen ook veel vedettes met dagtoeristen hier heen gevaren.
Gelukkig kunnen we rust vinden op ons privéterras en genieten van al het moois.
Vanavond kookt the Captain voor de eerste keer, sinds ons vertrek of is het sinds we een boot hebben? En wat staat er op het menu?! Goed geraden: spaghetti met Manna saus. We zijn aan onze vriend, die daar werkt, vooraf vergeten te informeren in welke landen we deze spaghettisaus kunnen bemachtigen, aangezien er al twee potten uit onze voorraad zijn opgebruikt ;-)
The Captain heeft alweer extra +punten!
