Dag 2: Frans Polynesië: Gambier Archipel - Australeilanden
Woensdag, 28 februari - donderdag, 1 maart ‘18_17u30(UTC
-9u = -10u tijdsverschil met BE(=UTC +1u)!)
Afgelegde afstand: 106 NM
Vaaruren: 24u
Gemiddelde snelheid: 4,3 kn
Gemiddelde knopen wind: 9 kn
Positie: 25°12'S 138°17'W
Afstand tot bestemming (Rapa Iti): 356NM
Aan boord is het rustig. Nu & dan is er een beetje meer
wind en staan de zeilen vol en stabiel. Hierdoor kunnen we al eens een uiltje
vangen.
De volle maan schijnt hevig en lacht ons tegemoet. Bijna
geen wolkje aan de lucht om haar goed humeur en prachtig voorkomen te
verstoren.
De nachtrusten gaan al wat beter. Tegen de ochtend brengt
the Captian alles in gereedheid om spinnaker te zetten.
07.15, ik ben aan’t wakker worden en hoor de vislijn gaan:
beet!
Meteen leg ik alle nodige materialen klaar: visnet,
baseballknuppel, mes, vodka, haak, handschoenen, handdoek, saloondeuren openen,
het weghalen van de reling achteraan en kussen leggen (voor the Captain om op
te zitten voor de zwemtrap waar hij probeert de lijn binnen te halen). The
Captain verkleind de zeilen en zet de motor in achteruit. We minderen vaart.
Al snel is duidelijk dat we iets groots aan de lijn hebben!
Het gevecht tussen vis en the Captain begint. Langzaam beetje bij beetje
probeert hij de lijn in te halen. Maar de vis gaat telkens weer met een deel
aan de haal.
Inhalen, oprollen en dan rolt er weer een stuk af... Zo gaat
het steeds weer, langzaamaan winnen we terrein en wordt de bussel lijn op de
vismolen weer dikker. Telkens trekt de vis naar de diepte, dat is het gedrag
van een geelvintonijn zijn.
We zijn al meer dan drie uur bezig. Ik houdt de snelheid in
de gaten en zet motor steeds een tikje in achteruit tot de snelheid 0.0 is, zo
telkens weer opnieuw. Wordt die vis nu niet moe?!
Eindelijk zien we de visaas en onze vangst dichterbij komen,
gele vinnen steken af in het blauwe water. Yeah, het is een geelvintonijn!
Eindelijk, daar dromen we al lang van. Maar wat een kanjer en hij geeft zich nog
steeds niet gewonnen!
De vislijn draait onder het voorste spoeltje wanneer hij
weer met de lijn gaat zwemmen. We zien het gebeuren en grijpen meteen in, maar
te laat, voor we de nylonlijn er weer over kunnen leggen, breekt ze op het
wieltje af... weg visaas, weg geelvintonijn... wat een tegenvaller. Na 3u45’
zwoegen en twee blaren extra, hebben we niks! Van teleurstelling rollen er
enkele lelijke woorden over onze lippen. Zo jammer... In ieder geval kunnen we
wél stellen dat de dynemavislijn van de Noren héél sterk is en zijn dienst
bewezen heeft. Anders had onze vangst waarschijnlijk al sneller het hazenpad
kunnen kiezen. En dan die visstok, die kan ook wél wat hebben als je de
buigingen zou zien die ie door het gewicht en de kracht eraan maakt, hij plooit
bijna dubbel i.p.v. dat ie breekt! Dus het materiaal is alvast ‘goed bevonden’.
Het is 11u wat nu? Spinnaker zetten of vissen.
Het wordt: vissen! We willen die geelvintonijn! De twee
vislijnen gaan weer het water in, de ene voorzien van een nieuw aas... ‘Fingers
crossed’. Ik heb alvast héél wat recepten en bewaaropties voor zo’n lekker
visje ;-)
The Captain zijn armen, ellebogen & schouders doen pijn.
Het is niet niks om zo’n kracht proberen tegen te houden en met alle macht
proberen binnen te halen. De volgende mag een iets kleiner en lichter exemplaar
zijn!
Onze hoop en geduld wordt niet ingevuld, althans vandaag
niet.
Ook het dagresultaat is niet ‘om naar huis te schrijven’. We
hebben zomaar even 20NM verspeelt met het ‘proberen’ binnen te halen van een
‘visje’. Ach ja, gesport hebben we dan weer wél gedaan.
Hopelijk morgen meer geluk!
